Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1939, Síða 88

ÖRN ARNARSON SKÁLD
61
alt öðnim blæ; þar er heil lífssaga
meistaralega sögð í einum fimm
erindum, og samúðin er þar hinn
sterki undirstraumur, borin uppi af
djúpum skilningi á mannlegu eðli:
Ekki gráta ungiim minn.
Amma kveður við drenginn sirm,
gullinliærða glókoll þinn
geymdu í faðmi minum.
Elsku litli ljúfurinn,
Ukur afa sinum.
Afi þinn á Barði bjó,
bændaprýði, ríkur nóg.
Við mér imgri hugur bló.
—Eg brasaði fyr en varði.
Ætli eg muni ekki þó
árið mitt á Barði.
Man eg enn hve blýtt hann hló
hversu augað geislum sló
og hve brosið bað og dró—
blendin svör og fyndin.
Eg lézt ei vita en vissi þó
að vofði yfir mér syndin.
Dýrt varð mér það eina ár.
—Afi þinn er löngu nár.—
öll min bros og öll mín tár
eru þaðan runnin,
—gleðin Ijúf og sorgin sár
af sama toga spimnin.
Elsku litli ljúfur minn
leiki við þig heimurinn,
ústin gefi þér ylinn sinn
þótt einhver fyrir það líði.
Vertu eins og afi þinn
ailra bænda prýði.
Ekki hafa mörg tækifæriskvæði
Ai’nar Arnarsonar komið mér fyrir
sJónir, en þau, sem eg hefi séð, hafa
borið ósvikið aðalsmark ljóðlistar.
^gætt dæmi slíkra kvæða hans er
Vígsluljóð Flensborgarskóla” (AI-
Þýðubl. 17. okt. 1937):
Hér er risin höll úr bjargi,
heilsteypt listaverk,
há til lofts og víð til veggja,
vegleg, djörf og sterk.
Hún iber svipinn frónskra fjalla
fögur, línuhrein,
máttug afrek huga og handa
—hugsjón greypt í stein.
Minnumst hans, er hugsjón þessa
hóf með starfi og gjöf—
kvað sig stóran eins og Egill
yfir sonargröf,
treysti meira á fjöldans frama,
en fárra auð og völd.
Alþýðunnar ment og menning
mat hann sonargjöld.
Þessi höll skal vöm og vigi
vorhug fólksins ljá,
frjálsri hugsjón, háum kröfum,
heitri vaxtarþrá.
Hér skal eld á ami finna
æska þessa lands:
Trú á lifið, trú á manninn,
trú á þroska hans.
Til þess að átta sig á því, hvað
við er átt með samanburðinum við
Egil Skallagrímsson í 3. erindi,
verður lesandinn að bera í minni, að
séra Þórarinn Böðvarsson, prófastur
í Görðum á Álftanesi og Þórunn
Jónsdóttir kona hans stofnuðu
Flensborgarskóla af eigin fjármun-
um til minningar um Böðvar son
sinn, er gekk til moldar á æsku-
skeiði, efnismaður hinn mesti.1)
Ekki var það heldur nein tilviljun,
að Örn Arnarson vann fyrstu verð-
laun í ljóðasamkepni þeirri, er Sjó-
mannadagsnefndin í Reykjavík
efndi til vorið 1939; kvæði hans er
bæði fágað og hreimmikið — með
1) Smbr. grem Lárusar Bjarnasonar
skólastjóra, “Flenborgarskólinn fimtug-
ur”, Lesb. Morgunbl. 14. ágúst 1932.