Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1939, Qupperneq 95

68
TfMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
fiski-“kútter”-unum, þar lægi glæsi-
legur vegur opinn ungum mönnum,
er léti vel að stunda sjómensku.
Hann hvatti Garðar eindregið til að
reyna þetta, er myndi reynast hon-
um gæfuvegur, lét og í ljósi að “ýms-
ir í ættinni” hefðu verið liðtækir sjó-
menn, og það gæti hann trúað að
Garðar einnig yrði.
“Svo mörg voru þau orð”, af hálfu
hins mælska prests, er var héraðs-
kunnur fyrir það hve vel að honum
oft tókst upp á stólnum. Garðar sat
hnugginn út í horni sínu, honum
fanst í bili að hann væri draugur,
sem presturinn væri að kveða niður í
gólfið, með mælsku sinni og snilli-
ráðum. Þegar að Garðar gat komið
fyrir sig orði, sagði hann að löngun
til náms og fræðslu hefði pínt sig
og kvalið síðan að hann fyrst myndi
eftir sér. Að því er snerti hjálpar-
beiðni föðurs síns, hefði hann aðeins
beðið séra Pétur að veita sér tilsögn
undir skóla þennan vetur, sem í
hönd fór, í von um að úr kynni að
rætast. Sagðist hann fús ef þetta
gæti orðið, að vinna hjá prófastin-
um næsta sumar, og þannig borga
honum kensluna. Klerkur taldi eng-
an veg til þess, en eggjaði hann til
sjómensku eins og fyr. Þá stóð
Garðar á fætur og þakkaði presti
næturgreiðann og bjóst til ferðar.
En rétt í því kom frúin inn í stof-
una, ljúf og brosandi, með heitt og
gott kaffi, til þess, eins og hún
komst að orði, að hressa “langferða-
manninn”, áður en hann legði á stað.
Fanst Garðari að hún með hlýrri
framkomu sinni vildi reyna að taka
sviðann úr vonbrigðunum, er hún
mun hafa séð á svip Garðars. Ljúft
viðmót hennar og hlýtt handtak lifði
Garðari lengi í minni.
Svo kvaddi Garðar prófastinn, er
lét ráðsmann sinn ferja hann yfir
ána, beint á móti staðnum, og spar-
aði honum með því margra klukku-
tíma göngu. Kvaddi Garðar svo
ráðsmanninn hinu megin árinnar.
Aðeins einu sinni leit hann um öxl
að Ölvisstað, er þá var inniluktur í
útsynningséli, er Garðari fanst að
bæri sama litblæ, eins og augun í
prófastinum.
í öndverðum febrúarmánuði um
veturinn lagði Garðar af stað áleiðis
til Reykjavíkur, var hann þá ráð-
inn á þilskip með samþykki for-
eldra sinna, átti skipið að leggja út
til fiskjar í marzbyrjun.
Lentu þeir í ofviðrum, eins og
oft á sér stað um það leyti árs;
lítið tækifæri höfðu þeir félagar að
leita fiskjar. Eftir 3 vikur var
Garðar fluttur í land í Þorlákshöfn,
hafði hann verið veikur allan þann
tíma sem hann var um borð, fyrst
af sjósótt, er mjög svo kvaldi hann
en síðar af hitaveiki og máttleysi,
nærðist lítið, enda vanræktur og
vinafár, lítil tök voru til þess um
borð á fiskiskútu á þeim tímum að
hjúkra veikum, því um alt annað
var þar að hugsa, lífið var hörð
barátta, og engin undanþága frá
hörðum skyldum, og ekkert pláss
fyrir veikan og huglítinn dreng.
Hann gat með naumindum gengið
upp frá lendingunni upp að bænum
í Þorlákshöfn, svo máttlaus var
hann. Sama dag kvaldi hann sig til
að vinna við beitningu fiskilóða og
vann að því fram að sumarmálum.
Oft var hann lasinn fram eftir
sumrinu, en heilsa hans fór óðum