Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1939, Qupperneq 106

ALÞÝÐUSKÁLDIÐ VALDIMAE PÁLSSON
79
En í einstæðingsskap elli og
veikinda, og í raunum lífsins og erf-
iðleikum yfirleitt verður ljósgjaf-
inn að síðustu sá sami, hver sem í
hlut á. Og sá sem ber gæfu til þess
að finna, hvers virði einlæg velvild
°g vinátta annara manna er, finnur
ávalt ljósgeislana skína á veg sinn.
Lífsins dimmu leiðir á
ljósum strjálar tojörtum,
ef þig vermir ylur frá
annarra marrna hjörtum.
Fái menn að verma sig við eld
samúðarinnar, mun mörgum finn-
ast, að ekki verði eftir meiru sókst,
°g óvíst, að meiri sæla hefði af því
hlotist, að maðurinn hefði fengið alt,
hann óskaði sér eða að hann
hefði aldrei orðið var við neitt annað
vald æðra sjálfum sér.
Sínum eigin örlögum
enginn ráðið getur.
Eg er líka í efa um,
að það færi betur.
Og hagyrðingnum í Foam Lake
fanst óhætt að fela sjálfan sig því
valdi, sem hann trúði að hefði líf
°g dauða í hendi sinni. Ein af síð-
ustu vísunum hans mun hafa verið
su, er hann nefndi trúarjátning.
Þótt köld mig gröfin kalli
og hverfi sólarljós.
Þótt mold á fjalir falli
og fölni lífsins rós.
Sá mikli alheims andi,
sem öllu veitir líf,—
eg veit hann ver mig grandi.
Eg veit hann er mín hlíf.
Valdimar orti fremur lítið um
trúarbrögð, en þó eru til í safni
hans nokkrar vísur, sem sýna á
hvern veg hann hefir hugsað um
guðfræðileg efni. Af þeim sézt, að
honum hefi^ verið mein-íUa við
kreddur og andlegt ófrelsi. Erfða-
syndakenningin gamla var of svart-
sýn fyrir hann, og dró úr göfgi
mann-eðlisins. Engin af þeim vís-
um, sem um þetta fjalla, verður
talin hér.
Vel má vera, að eitthvað vanti hér
af þeim vísum, sem orðið hafa fleyg-
ar og lesendur kunni því að sakna
þeirra í þessu yfirliti um kveðskap
Valdimars Pálssonar. Ástæður til
þess geta verið tvær. Hin fyrri sú,
að mér hafi aldrei borist þessar
vísur. Hin síðari sú, að eg hafi
talið þær hafa minna skáldskapar-
gildi eða eiga minna erindi til al-
mennings en ýmsar aðrar, sökum
þess að tildrög þeirra gátu ekki orð-
ið skýrð svo sem til þurfti. Þess
ber líka að gæta, að vísa getur ver-
ið til skemtunar á vissum stað og
stundu, þótt hún verði lítils virði á
öðrum tímum og öðrum stað. Slíkum
vísum er sjálfsagt að sleppa.
Tilgangur minn með þessari grein
hefir verið sá að safna á einn stað
því helzta, sem liggur eftir Valdimar
Pálsson. Sumt af því hefir áður
verið birt í blaðinu “Heimskringlu”.
fslendingar hafa löngum haft á-
nægju af skáldskap og því hefir
verið haldið fram, að varla komist
fslendingur svo til vits og ára að
hann geri ekki tilraun til að yrkja.
Mun það nærri sanni. Til eru þeir
menn, sem telja þetta þjóðinni til
háðungar. Segja, að ekki geti allir
orðið skáld, og þeir sem ekki séu út-
valdir af andanum, eigi að bera sig
að þegja. Satt er það að vísu, að