Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1939, Qupperneq 111

84
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS fSLENDINGA
fyrir 20 árum. Geta þeir sagt með Hólm-
göngu-Bersa, “veldr elli mér,” ef átök
þarf að gjöra og þau verða í ein'hverri
grein ósnarpari en áður fyrrum. Það er
ellin sem veldur. En svo hafa þá líka
yngri Islendingar gengið í málið, svo vér
megum vænta hins bezta og vera kvíða-
lausir. Þó það sé, og verði jafnan satt,
að enginn getur komið í annars stað, -
því það getur enginn, — þá er samt fram-
tíðinni borgið. Það er andstætt sjálfu
lögmáli tilverunnar, að einn komi í annars
stað, þvi ef svo væri, þá væri mannlífið
komið á það stig, þar sem eigi væri leng-
ur um framför eða framhaldandi sögu að
ræða. Hver kynslóð eignast sitt starf,
sín viðfangsefni og sitt viðhorf við lífinu.
Á meðan heldur sagan áfram. Á meðan
þagnar ekki kliður lífsins, er hljómar eins
og gleðisöngur, sigurljóð eða hergöngu-
lag í eyrum þeirra sem farnir eru að
dragast aftur úr lestinni, en geta ekki
gleymt því hve “himneskt er að lifa”.
Samtök eru nú hafin meðal yngri kyn-
slóðarinnar ,til þess að flytja málefni fé-
lagsskaparins áfram um annan aldar-
fimtung og eru skipuð hinum ágætustu
og gáfuðustu mönnum og meyjum, úr
flokki æskumanna vorra. Hafa þegar
tvær deildir, af hópi hinna yngri Islend-
inga, verið stofnaðar: önnur í Winnipeg
en hin í Wynyard, með fleiri í vændum,
er hafa gengið í félagsskapinn sem sam-
bandsdeildir. Vér vonum hins bezta til
þeirra, því vér vitum að framtíðinni má
treysta.
En samt er það þó svo að vér söknum
þeirra, sem, eins og Bersi gamli, eru rúm-
teptir þegar fólk er á engjum, eða eru
horfnir út fyrir þetta tímans tjald. Hugur
vor er “úr heimi hallur”, þá vér viljum
hvetja hann til að þreyta skeiðið í sam-
tíðinni, hálfur með þeim er horfnir eru,
hálfur á skeiðhlaupi þvi, er vér rennum
móti Þjálfa, inn í framtíðina. “En seiut
er um langan veg að spyrja tíðenda” og
ætlum vér því eniga aðra getu að því að
leiða, hvað framtíðin ber í skauti.
Á þessu liðna ári hafa þessi félags-
systkini horfið úr hópi vorum. Söknum
vér þeirra, hins vakandi áhuga þeirra og
iðjusömu handar í þágu góðra málefna.
Vér viljum tjá ættingjum þeirra vora
innilegu hluttekningu og samúð félags-
heildarinnar út af missinum sem þeir
hafa beðið við burtför þeirra. Nöfnin eru
þessi: 1 Winnipeg: frú Ingibjörg Good-
mundson; frú Ólina H. Johnson; frú Vil-
borg Ámadóttir Thorsteinsson; frú Lára
Signý Blöndal; Friðrik Stefánsson prent-
smiðju eigandi; Vígl. Davíðsson; frú Sig-
ríður Swanson; Olgeir Frederickson. I
Piney: Þorsteinn Pétursson; Sigurður J.
Magnússon. í Selkirk: Elzabet Austdal.
Arborg: Tryggvi Ingjaldsson. Oak Point:
Andrés J. Skagfeld. Garðar: Guðbrandur
Bjamason. Hensel: Halldór Einarsson.
Wynyard: Guðmundur Goodman, og ef til
vill fleiri, er vér höfum enn ekki frétt um.
Viðhorfið, útsýnið yfir heiminn, frá
þeim vegamótum, sem vér nú stöndum á,
er talsvert annað en það var fyrir 20
árum. Þá var heimurinn rétt að komast
út úr eldrauninni miklu. Doftið, út við
sjóndeildarhringinn, var hvarvetna hrann-
að, “hreggskýjum hringa”, eins og kom-
ist var að orði í fomri tið, svo að ógerla
mátti greina hvort ófriðarstormurinn,
sem blés af allri átt, myndi fremur feykja
þeim burt eða flytja þau aftur upp á
himininn. Um það gátu menn ekki verið
ókvíðnir. Réttlætið hafði sigrað, að álitið
var, heimurinn verið gjörður hættulaus
lýðræðinu, — verið frelsaður, — en eftir
var að ákveða lausnargjaldið, og það
mátti ekki vera neitt smáræði og um það
gátu deilur risið svo grípa yrði til vopna,
til fullnaðar úrskurðar, á hvaða stundu
sem var. Raddimar sem bámst út af
friðarþinginu voru ekki allar mildar og
mannlundaðar, heldur frekar og ófyrir-
leitnar.
Fjarri er því að hriðarblikur þessar hafi
eyðst eða horfið. frtlitið er enn skugga-
legt, þær hvíla enn út við sjóndeildar-
hringinn og ýmist hækka eða hníga eftir
þvi af hverri áttinni blæs. En þrátt fyrir
það er þó vænlegra yfir heiminn að horfa
en þá var. Vér búum eiginlega í nýjum
heimi, hinn fyrri er farinn. Þetta er
ekki líkinga mál. Nýr heimur hefir skap-
ast fyrir reynsluna og vitkun almennings,