Nýtt Helgafell - 31.12.1959, Page 54

Nýtt Helgafell - 31.12.1959, Page 54
184 HELGAFELL fólk aðallega konur, sem tóku mikinn þátt í samkvæmislífinu, en voru ákaflega blátt áfram í framkomu. Þær keyptu ekki málverk sjálfar, en komu með vini sína til listamanns- ins í þeirri von, sem oft brást, að þeir keyptu í staðinn fyrir þær. Að hinu leytinu hjálpuðu þær Lovísu einstaklega vel að búa til tevatn handa gestunnm. Bollarnir gengu af einni hendi á aðra, bárust um forstofuna, úr eldhús- inu í stóra herbergið og þaðan aftur inn í vinnustofuna, þar sem Jónas stóð meðal vina og gesta, sem voru nokkurn veginn jafnmargir og inn komust, og hélt áfram að mála, þar til hann varð að leggja frá sér burstana og taka með þökkum við bolla af tevatni, sem ein- hver hrífandi kona hafði sérstaklega skenkt honum. Hann drakk tevatnið sitt, virti fyrir sér frumdrögin sem einhver lærisveinninn hafði sett á trönurnar hans, hló með vinum sínum, bað einhvern þeirra að vera svo vænan að póstleggja fyrir sig bréfin, sem hann hafði skrifað um nóttina, reisti við næst yngsta barnið, sem hafði dottið um fætur hans, leyfði mönnum að taka af sér myndir, og þegar kallað var: „Síminn, Jónas,“ veifaði hann bollanum sínum, olnbogaði sig afsak- andi gegnum mannþröngina í ganginum, kom aftur, brá burstanum á strigann, nam staðar til að svara konunni fögru, að hann skyldi að sjálfsögðu mála mynd af henni, og sneri sé.r aftur að málverkinu. Hann vann, en: „Jónas, undirskrift!“ — „Hvað er það,“ sagði hann ,„frá póstinum?“ — Nei, fangarnir í Kasmír.“ — „Einmitt já, einmitt já.“ Hann hljóp þá til dyranna að sinna ungum vini fanganna og mótmælum hans, spurði hvort þau kæmu eitthvað stjórnmálum við, skrifaði undir, þegar beig hans hafði gersamlega verið eytt og hann hafði jafnframt verið minntur á þær skyldur, sem listamanninum eru á herð- ar lagðar, og var ekki fyrr kominn aftur til gestanna en hann var kynntur fyrir hnefa- leikara, sem nýlega hafði orðið sigursæll, eða mesta leikritahöfundi einhverrar útlendrar þjóðar, og fóru nöfn þeirra jafnan framhjá honum. Leikritahöfundurinn stóð fyrir fram- an hann í fimm mínútur og sagði með til- finningaríku augnaráði það, sem vankunn- átta hans í frönsku meinaði honum að segja berum orðum, en Jónas kinkaði kolli af inni- legri vinsemd. Sem betur fór var þetta vand- ræðalega ástand fljótlega leyst, því ungur ræðusnillingur kom þá til skjalanna og vildi láta kynna sig fyrir meistaranum. Jónas sagði, að það gleddi sig, sem satt var, þuklaði á bréfabunkanum í vasa sínum, greip pensil- inn, gerði sig líklegan til að byrja aftur að mála, en þurfti fyrst að þakka fyrir tvo veiði- hunda, sem honum voru færðir í sama mund, lokaði þá inni í svefnherbergi hjónanna, kom aftur til að taka hádegisverðarboði frúarinnar, sem gaf Iionum hundana, snerist á hæl, þegar Lovísa hrópaði upp yfir sig, fékk augljósa staðfestingu á því, að hundarnir höfðu ekki verið tamdir til að lifa í híbýlum fólks, fór með þá inn í sturtuklefann þar sem þeir ýlfr- uðu af slíkri þrautseigju að fólk hætti loks að heyra í þeim. Öðru hverju mætti Jónas augum Lovísu yfir herðar manna, og honum sýndist augnaráð hennar dapurlegt. Að lokum var dagurinn á enda, sumir gestanna kvöddu, aðrir lónuðu áfram í stóra herberginu og horfðu ástúðlega á Lovísu hátta börnin með hjálp glæsibúinnar konu með hatt á höfði, sem barmaði sér yfir að hún yrði að flýta sér heim í íbúðina sína, sem væri á tveimur hæðum og ekki nándar nærri eins heimilisleg og hlýleg og íbúð Jónasar. Eitt laugardagskvöld kom Rateau og færði Lovísu hagkvæman línþurrkara, sem hægt var að festa við loftið í eldhúsinu. Þegar hann kom inn í íbúðina, var hún full af fólki. T litla herberginu stóð Jónas umkringdur listsérfræð- ingum og málaði frúna, sem hafði gefið hon- um hundana, en málari, sem var í opinberri þjónustu, málaði Jónas á meðan. Að sögn Lovísu vann hann að boði ríkisstjórnarinnar. „Það á að vera Listamaðurinn að starfi' Rateau dró sig í hlé út í eitt hornið á herberg- inu til að horfa á vin sinn, sem augsýnilega var niðursokkinn í starf sitt. Einn listsérfræð- ingurinn, sem hafði aldrei séð Rateau fyrr, hallaði sér að honum og sagði: „Jæja, knáleg-
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104

x

Nýtt Helgafell

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Nýtt Helgafell
https://timarit.is/publication/1049

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.