Helgafell - 01.10.1946, Qupperneq 122

304
HELGAFELL
ríkti allmikill hátíðleiki, talsverð auð-
mýking af hans hálfu, og loks kom
tilkynning um að engin vinna væri
fáanleg. Hann var ekkert óánægður,
og þótt kynlegt sé fannst honum hann
ekkert bendlaður við allan þennan
aulaskap. Hann var lifandi ungur
maður sem þarfnaðist peninga til þess
að geta haldið áfram að vera það, og
það var engin önnur leið að fá þá en
að vinna fyrir þeim; og það fékkst
engin vinna. Þetta var hrein óhlut-
kennd gáta sem hann langaði til að
reyna í síðasta sinn að ráða. Nú var
hann ánægður yfir að því var lokið.
Hann fór í huganum að kryfja ævi-
íeril sinn. Að undanteknum fáum
augnablikum hafði líf hans að mestu
leyti verið ólistrænt, en nú á síðustu
stundu ákvað hann að það skyldi
verða eins laust við ónákvæmni og
unnt var.
Hann gekk framhjá óteljandi verzl-
unum og matsölustöðum á leið sinni
til K.F.U.M., þar sem hann fékk sér
pappír og blek og fór að semja Bœn-
arsfyrá sína. í eina klukkustund vann
hann að samningu þessa skjals, þá
ætlaði skyndilega að líða yfir hann
vegna þess hve andrúmsloftið var
vont og hann hungraður. Það var
eins og hann væri að synda burt frá
sjálfum sér með löngum tökum, hann
flýtti sér út úr húsinu. í Miðborgar-
garðinum, beint á móti Alþýðubóka-
safninu, drakk hann næstum einn
lítra af vatni og hresstist við það.
Gamall maður stóð á miðri steinstétt-
inni umkringdur máfum, dúfum, og
rauðbrystingum. Hann tók hnefafylli
sína af brauðskorpum úr stórum
pappírspoka og fleygði fyrir fuglana
með stimamjúku handbragði.
Hann fann sig óljóst knúðan til að
biðja karlinn um einn skerf, en hann
leyfði þeirri hugsun ekki að vakna
til meðvitundar; hann fór inn á Al-
þýðubókasafnið og las Proust í eina
klukkustund, þá fannst honum hann
vera að synda af stað aftur og þaut
á dyr. Hann drakk meira af vatni úr
gosbrunninum í garðinum og hóf síð-
an hina löngu göngu heim til herbergis
síns.
Ég ætla að fara heim og sofa leng-
ur, sagði hann; það er ekkert annað
ráð. Hann vissi að hann var alltof
þreyttur og veikur til þess að blekkja
sjálfan sig með því að hann væri heill,
og samt virtist önd hans ennþá fjörug
og vakandi. Hún, eins og væri hún
sérstök vera, hélt áfram að tauta ó-
svífin gamanyrði um hinar sönnu lík-
amlegu þjáningar hans. Hann komst
heim snemma síðdegis og fór óðara
að hita kaffi á litlu gasstónni. Það
var engin mjólk í könnunni, og syk-
urhálfpundið sem hann hafði útvegað
fyrir viku var búið; hann drakk bolla
af heitum svörtum vökvanum, sitj-
andi á rúminu og brosti.
Hann hafði stolið tylft af pappírs-
örkum frá K.F.U.M. og vonaði að
geta lokið að semja skjal sitt, en að-
eins tilhugsunin um að skrifa olli hon-
um óþægindum. Við því varð ekkert
gert. Hann tók að fægja skildinginn
sem hann fann um morguninn, og
sú heimskulega iðja veitti honum ein-
hvern veginn mikla ánægju. Engan
amerískan skilding er hægt að gera
eins skínandi og penný. Hve marga
pennýa mundi hann þurfa til að geta
haldið áfram að lifa ? Var enginn
hlutur eftir sem hann gat selt ? Hann
leit kringum sig í snauðu herberginu.
Nei. Urið hans var farið; einnig bæk-
ur hans. Allar þessar ágætu bækur;