Helgafell - 01.10.1946, Qupperneq 106

28Ö
HELGAFELL
honum frá mér — svo að hann legði
ekki í mig oftar. Finnið þér!
Hún kreppti arminn og vildi að ég
tæki á vöðvanum.
— Ég efast ekki um, að þér hafið
verið sterk, sagði ég.
— Ég hef ráðið við þá sem voru
ægilegri en hann, svo mikið er víst,
sagði hún. En ég legg mig ekki niður
við að fljúgast á við svona — labba-
kút.
Og hún hristi höfuðið dapurlega,
eins og hún sæi eftir hamaganginum,
og henni rynni til rifja öll eymd ævi
sinnar.
— Væri ekki bezt að fara heim að
sofa, sagði ég. Svo er allt gleymt á
morgun.
— Ég skal segja yður eitt, herra
minn, svaraði hún, að þó að ég sé
kominn algerlega í hundana, þá myndi
ég skammast mín fyrir að stela, þó
ekki væri nema brauðmola. En ég
skammast mín ekki fyrir að segja við
herra eins og yður, að mér þætti gott
að geta borðað eina sandwich og
drukkið glas af einhverju heitu áður
en ég fer að hátta.
— Við skulum koma þarna yfir á
homið, sagði ég. Og við héldum af
stað inn í eina hliðargötuna.
— Hvað hef ég ekki alltaf sagt, sagði
kerlingin og kom við handlegginn á
mér. Það er alltaf óhætt að treysta
bláum augum — il jaut avoir conjiance
dans les yeux bleux — toujours ....
III.
Við fórum inn á minni háttar knæpu,
þar sem kveldförul kvenþjóð, alfonsar
og ökumenn héldu til. Okkur var tek-
ið með homaugum og pískri, og einn
af fonsunum ræskti sig háðslega og
sagði hálfhátt:
— Hver hefur sinn smekk !
Kerlingin hafði ekki verið drukkn-
ari en svo, að það mátti heita runnið
af henni eftir hamfarirnar. Það var
ekki fyrr en hún hafði borðað og
drukkið tvö glös af koniaki, að hún var
aftur orðin nokkurn veginn málhress.
— Það vermir hverja taug, það er
guðs gjöf, sagði hún, um leið og hún
renndi niður síðustu dropunum úr glas-
inu. Þér drekkið ekki nema öl ?
Kannske hefðuð þér samt tekið einn
koníak mér til samlætis, ef ég hefði
verið yngri ? Ég var ekki falleg, en
þó voru þeir til, sem gáfu mér auga. . .
— Það mætti vel segja mér það,
sagði ég, kveikti í nýrri sígarettu og
gerði mig líklegan til þess að hlusta á
hana, ef hún vildi segja mér eitthvað
af ævi sinni.
— Það var meir en einn ungur lækn-
ir, sem .... en svo fóru þeir burt. Ég
fór heldur ekki skynsamlega að ráði
mínu. Ég á ein sök á öllu .... Fæ
ég aftur í glasið ? Afsakið, herra minn,
en svo drekk ég ekki meira.
Ég gaf þjóninum merki.
— í þrjátíu ár, og ekki árinu minna,
var ég hjúkrunarkona, sagði hún, og
starði niður í nýfyllt glasið. Á heilsu-
hæli fyrir alkóhólista, morfínista og
annað hálfbrjálað fólk. Og spyrjið þér
doktor Duval, hvort ég hafi hlíft mér,
eða verið smeyk við dálitil átök öðru
hvoru. Guð minn góður, hvílík ævi!
Eg var sterkasta og hugaðasta mann-
eskjan á öllu hælinu — og þeir vissu
líka hvað mátti bjóða mér! Eg hef
sofið viku eftir viku í næsta herbergi
við menn, sem gátu orðið óðir hvenær
sem var, á nótt eða degi. Og ég varð
að vera reiðubúin til þess að mæta
þeim ein, og setja á þá fjöturúlpuna
— þegar þeir ætluðu að mölva allt