Helgafell - 01.10.1946, Qupperneq 120

302
HELGAFELL
sólu; hinn frœ\ni ungi md&ur í svíf-
andi rólu; síðan hló hann af öllum
lífs síns mætti. Þetta var í sannleika
ágætur morgunn: grár, kaldur, og
gleðisnauður, morgunn fyrir innra
fjör; ó, Edgar Guest, sagði hann, hve
ég þrái hljómlist þína.
I göturæsinu fann hann skilding
sem reyndist vera penný sleginn 1923,
hann lagði hann í lófa sinn og rann-
sakaði hann ítarlega, mundi eftir því
ári og hugsaði um Lincoln sem vanga-
mynd var mótuð af á skildinginn. Það
var næstum ekkert hægt að fá fyrir
einn penný. Ég ætla að kaupa bíl,
hugsaði hann, ég ætla að fá mér
föt með spátrungssniði, heimsækja
hótelskækjurnar, eta og drekka, og
snúa síðan aftur til kyrrðarinnar. Ell-
egar ég læt skildinginn í rifuna á vog-
inni og vikta mig.
Það var gott að vera fátækur, og
kommúnistarnir — en það var hræði-
legt að vera hungraður. Matarlystin
sem þeir höfðu, hve þeim þótti matur
góður! Tómir magar. Hann fann
hversu hann var þurfandi fyrir mat.
Sérhver máltíð var brauð og kaffi og
vindlingar, og nú átti hann ekki meira
brauð. Brauðlaust kaffi gat í sann-
leika ekki talizt kvöldverður, og í
trjágarðinum var ekkert illgresi, sem
hægt var að sjóða eins og spínat er
soðið.
Sannast sagt, hann var hálf hungur-
morða, og þó voru ennþá óteljandi
bækur sem hann þurfti að lesa áður
en hann dó. Hann minntist unga ítal-
ans á Brooklyn-sjúkrahúsinu, það var
lítill veikur skrifstofumaður Mollica
að nafni, sem hafði sagt í örvæntingu
sinni, ég vildi óska að ég fengi að
sjá Kaliforníu einu sinni áður en ég
dey. Og hann hugsaði í alvöru, ég
ætti að minnsta kosti að lesa Hamlet
einu sinni enn; eða ef til vill Hucíj/e-
berry Finn.
Það var þá sem hann vaknaði til
fulls: við hugsunina um að deyja.
Nú var vaka ástand í náttúrunni sem
lýsir sér í varanlegu taugaáfalli. Ung-
ur maður gat farizt á fremur íburðar-
lausan hátt, hugsaði hann; og hann
var þegar nærri hungurmorða. Vatn
og skáldskapur í óbundnu máli voru
ágæti, þau fylltu mikið af tómu rúmi,
en þau voru ófullnægjandi. Ef það
væri aðeins eitthvert starf sem hann
gæti unnið fyrir peninga, einhver al-
geng vinna í nafni viðskiptanna. Ef
honum væri aðeins leyft að sitja við
skrifborð allan daginn og leggja sam-
an verzlunartölur, draga frá og marg-
falda og deila, þá mundi hann ef
til vill ekki deyja. Hann mundi kaupa
mat, allar tegundir af mat: óum-
ræðanlegt hnossgæti frá Noregi, íta-
líu og Frakklandi; alls konar nauta-
steikur, lambakjöt, fisk, ost; þrúgur,
perur, epli, tröllaldin, sem hann
gæddi sér á þegar hann væri búinn
að seðja hungur sitt. Hann mundi
leggja köngul af rauðum þrúgum á
skál við hliðina á tveimur svörtum
fíkjum, og stóra gula peru, og grænt
epli. Hann mundi halda sundurskorn-
um tröllaldinum tímunum saman að
vitum sér. Hann mundi kaupa stóra
brúna hleifa af frönsku brauði, allar
tegundir grænmetis, kjöt; hann mundi
kaupa líf.
Ofan af hæð sá hann borgina rísa
hátignarlega í austri, með háum tum-
um, þéttskipaða hans líkum, og hér
var hann allt í einu utanveltu, næst-
um fullviss um að hann mundi aldrei
fá aðgang framar, næstum sannfærður
um að hann hafði lent á rangri jörð,