Tímarit Máls og menningar - 01.06.1966, Qupperneq 9

Snorri Hjartarson, sháld, sexlugur
hefðar og anna, liöldum við nálgumst þar
himin þess draums sem við geymum
í minni bjartan og bernskan: á svölum morgni
við blóm og fljót skín sól hans á hreiðurmó
fleygra söngva, þar kalla ekki klukkur úr turni
og kurla líf okkar, dreifa því, strá
visnuðum óskum og vilja staðlausra stunda
í straumiðu hraðans.
Og einmitt í þessu kvæði er á einum stað tekið saman í örfá orð það sem er líf okkar og
sannfæring, trú okkar og von framan úr öldum:
--------frelsið er falið þar
sem fólkið berst------
Mikið lifandi undur getur manni þótt vænt um þessi orð, nú, á þessum síðustu dögum.
Og nú var það ekki ætlun mín að fara að rekja sundur þetta háfágaða verk Snorra
Iíjartarsonar. Ef ég reyndi það mundi fara fyrir mér eins og séra Vigfúsi heitnum, sent
snéri Passíusálmum Hallgríms í óbundið mál. — En ég vildi segja við alla þá er lesa
kunna: Lesið kvæði Snorra Hjartarsonar, I Eyvindarkofaveri, ekki einu sinni, heldur
mörgum sinnum, og hann mun koma til ykkar og vera með ykkur síðan.
Og honum sjálfum vildi ég bera kveðju dals og heiðar og þakka honum fyrir það gull,
sem hann nú þegar hefur skilið eftir
„í þeim sofandi lófa.“
Guðm. BöSvarsson.
Afmaeliskveðja til Gísla Ásmundssonar
24. marz 1966
Kæri vin!
Margt og skemmtilegt væri að rifja upp frá þeim dögum er við kynntumst fyrst, ungir
stúdentar, það herrans ár 1930 úti í Leipzig, teyguðum þorstlátir alla vizku og samein-
uðumst í aðdáttn á Tórnasi Mann, gengum í dansskóla saman ásamt Matthíasi Jónassyni
til að fá í okkur rytma, stigum tangó og foxtrott, fílósóferuðum yfir kaffibolla á Felsché
og horfðum draumlyndir út yfir Ágúststorg. Og manstu er Haukur Þorleifsson hættist í
hópinn og stundirnar heima hjá Jóhanni Jónssyni og frú Göhlsdorf, og við sátum hjá
lionum við rúmstokkinn og hlustuðum hugfangnir eins og á brimhljóð úr fjarska? Og við
sáum Island í hillingum, og vorum brennandi í andanum og svo ákafir að brjóta allt til
mergjar að dagarnir entust ekki og við kappræddum fram á nætur, stikandi um götur
liorgarinnar, og málin urðti aldrei útrædd svo að taka varð upp þráðinn kvöld eftir kvöld.
103