Tímarit Máls og menningar - 01.12.1973, Síða 54

Timarit Máls og menningar
ins að skoða skýjafarið, en þá voru öll ský að hverfa út fyrir sjóndeildar-
hringinn. Aðeins dálítill hnoðri hafði beðið eftir englahljómsveitinni, en
hann var líka að hverfa út í víðbláan geiminn með fangið fullt af jarð-
neskum tónum heiðarinnar. Ég lá enn um stund í lautinni til að njóta til
fulls þess unaðar, þegar himinn og jörð sameinast um að fullkomna sköpun-
arverkið í nálægð svona umkomulítils drengs. Það var óvenjulega hlýtt í
veðri svo fuglasöngurinn sem var yfir og allt í kring, féll í faðm kyrðarinn-
ar sem umlukti lautina þar sem ég lá í grasinu, og áður en varði rann mér
blundur í brjóst.
Það var áliðið dags þegar ég vaknaði við mannamál og dyn undan
hófataki járnaðra hesta, tveir menn komu ríðandi norðan Giljareitinn og
hurfu vestur yfir, án þess að veita mér athygli. Ég gekk að læk sem
rann þarna framhjá og fékk mér að drekka og skvetti vatni framan í mig
um leið, síðan hélt ég áfram göngunni og leitinni að honum Stjarna.
Þegar kom norður fyrir Klif, hallaði ég mér að ánni þar sem hún
rennur á eyrum, síðan fór ég enn úr sokkum og skóm og óð yfir, ég ætlaði
mér að leita inn á Kaldbaksdalinn og svo var hrosshópur þarna í Kinninni.
Ég gekk inn á öxlina þar sem Kaldbaksdalur opnast og hljóp snertuspöl
inn á þennan hrjóstruga dal, sem er svo brattur að lækirnir sem streyma
ofan hlíðarnar sýnast hvítir á lit, þarna var fátt hrossa, en nokkrar kindur
sem voru svo styggar að þær runnu þvert á brattann, stönzuðu við til að
blása á mann og voru horfnar eftir smástund.Ég sneri við og var æði lágt
á mér risið, að verða nú að snúa heim án þess að hafa fundið Stjarna, en
um annað var ekki að gera. Þegar kemur af Kaldbaksdalnum blasa við heit-
arhúsatóttir, og var grasið dekkra þar í kring en annarsstaðar, og lágu nokkr-
ar kindur upp við veggjabrotin. Aldrei var ég fyllilega öruggur að ganga
fram hjá þessum tóttum, sem stafaði af því, að eitt sinn fannst þar dauður
maður undir vegg um vetur og fylgdi þeirri sögu að maður sá hefði gengið
aftur, og þegar Sigurður snari var beitarhúsamaður í Bakkaseli kom það
nokkrum sinnum fyrir þegar hann hafði lokið útiverkum og gekk á stað
heimleiðis, að svipurinn spratt upp undan húsveggnum og fylgdi Sigurði
eftir, rétt eins og hann treysti sér ekki til að fara einn norður yfir heiðina.
En aldrei fór hann lengra en að Tjaldhólunum sem eru þarna nálægt.
Tjaldhólarnir hreykja sér í miðjum Kelduflóanum, þar sem Heiðaráin á
upptök sín, áður en hún sameinast Kaldbaksá og Grjótá og þar sem Nautáin
safnar til sín lækjum og keldulænum og byrjar að renna austuryfir, en það-
an er leið hennar stutt en ævintýrarík, fyrst eftir mýrardæld en síðan um
260