Tímarit Máls og menningar - 01.12.1973, Síða 64

Tímarit Máls og menningar
nokkur manneskja. Lindir Hjallans, ilmur gróandans, þytur í laufi, allt
þetta býr mér í huga eins og óort ljóð, óstuðlaðar hendingar, efni í verk
sem aldrei verður unnið.
Vorið 1920 hætti faðir minn búskapnum á Gili, við fluttum í Skagafjörð-
inn. Ekki var það sársaukalaust að skilja við gamla heimilið, þegar við lögð-
um á stað úr hlaði, vorbatinn var í grasgeirunuin milli skammdegisskafla,
lækir grófu sér leiðir í lægðum, það var nýútsprungin burnirót í bæjar-
veggnum, vorið var komið, Gilsbærinn stóð eftir auður og yfirgefinn, síð-
asti bóndinn gekk þar úr hlaði. Við héldum á stað snemma morguns meðan
enn var næturkul í snjónum og harðfenni undir fæti, á undan okkur runnu
tuttugu ær mislitar, en farangurinn var bundinn í bagga og hékk á klakk á
tveimur reiðingshestum að vestan. Við röltum undir brekkunum, suður
með öllum Hjalla og skildum örnefnin eftir, eitt af öðru. Faðir minn hélt á
ársgömlu barni á handleggnum og hafði taum á reiðingshestunum, en Guð-
ný teymdi kúna og reyndi að ganga þar sem mýkst var undir fæti, ég og
tíkin sáum um rekstur ánna.
Hjá Lurkasteini sá enn út að Gili og þar áðum við um stund. Bóndinn
horfði með söknuði í sinni ofan dalinn og orti síðustu vísuna sína á þess-
um slóðum.
Þó ég máski megi til
mörg því raunin bíður
grátandi við Gil ég skil
guð veit hvað mér svíður.
Síðan var haldið á Oxnadalsheiðina og dalurinn hvarf inn í himininn að
baki, en heiðin sem enn lá undir fönn norðan Giljareits, varð sporadrjúg
í sólbráðinni og máski hafði hún aldrei verið þyngri undir fæti. Svo var
heiðin að baki og þar á brúninni sást hilla undir ókomna daga, Skagafjörð-
urinn var framundan.
270