Són - 01.01.2005, Qupperneq 143

UM LJÓÐABÆKUR UNGSKÁLDA FRÁ ÁRINU 2004 143
verður áberandi. Og höfundi fatast flugið; málfar sem virðist eiga að
vera gripið beint úr hörðum heimi óreglu og erfiðis verður hálfhlægi-
legt:
Svo kæmi hún aftur þegar allt þetta fokking vesen væri liðið hjá.
Ég var byrjaður að velta þeim möguleika fyrir mér hvort ég ætti
séns á að komast uppá barnapíuna.
Lýsingar sögumanns á eigin geðröskun eru þvældar og lítt spennandi
(hann heyrir raddir, sér sjálfan sig afmyndast). Sumir staðir eru ein-
hvern veginn of augljósir; það er skrúfað of mikið frá og ekkert rými
eftir fyrir viðbót lesandans:
Eftir villta nótt á djamminu hef ég vaknað á eldhúsborði í ein-
hverri ókunnri blokk, gist fangageymslur lögreglunnar og margt
þar á milli. Það væri allavega ekki fjarri lagi að ætla geðveikina
og drykkjuna sitt hvora hlið á sömu mynt. Því annað getur
framkallað hitt.
Mótmæli með þátttöku er til marks um stefnubreytingu á skáldferli
Kristians Guttesen. Kristian á hins vegar enn eftir að ná raun-
verulegum tökum á prósanum. Umskiptin eru of mikil til þess að
ráða megi af verkinu að þar haldi reyndur höfundur um pennann.
2. Best er að hafa veggi auða
Í Íslenskri orðabók frá 2002 segir:
jak|uxi KK dýrafr. • síðhært klaufdýr (Bos mutus eða grunniens) af
ætt slíðurhyrninga, lifir villtur í háfjöllum í Mið-Asíu, sums
staðar taminn og notaður sem burðardýr2
Eins og gefur að skilja er lítið um jakuxa í íslenskum bókmenntum og
þjóðin almennt ekki fróð um slíkar skepnur. En síðasta haust kom út
íslensk bók þar sem jakuxar koma við sögu: Kjötbærinn eftir Kristínu
Eiríksdóttur, útgefin af Bjarti. Kjötbærinn gerist þó ekki í háfjöllum
2 Mörður Árnason (2002:727).