Són - 01.01.2005, Síða 155

UM LJÓÐABÆKUR UNGSKÁLDA FRÁ ÁRINU 2004 155
yrðu fleiri. Þær vonir urðu að vonbrigðum á síðasta ári með bókinni
Ástarljóð, útgefinni af höfundi. Í raun er ekki mikill munur á Ástar-
ljóðum og Unglingsljóðum þótt allt að áratugur skilji á milli sumra ljóð-
anna í bókunum tveimur.
Titill bókarinnar er eitt af því sem vekur furðu við Ástarljóð; ástin
kemur nefnilega fremur lítið við sögu. Meginuppistaða bókarinnar
eru örsögur af fólki og stöku hugleiðingar um náttúruna. Flest ljóðin
eru stutt og byggja venjulega á einni einfaldri hugmynd:
Þetta var fyrsti dagurinn
sem hún fór ekki
enn í sama kjólinn
þann sem honum
þótti svo fallegur
það voru komin göt
á ermarnar
eins og ást þeirra
Ást í sárum er eins og götóttur kjóll. Er ekkert meira? List Melkorku
er furðu átakalítil og minnir meira á æfingar en fullgerð verk. Ástarljóð
er því mjög léttvæg bók, bæði hvað varðar mælanlega lengd (20 ljóð)
og hugmyndir, tjáningu, myndvísi eða frumleika. Hér er allt af skorn-
um skammti.
Höfundur Ástarljóða er ekki enn brott frá bernsku sinni; hún
stendur á mörkum æsku og fullorðinsára: „Að verða stór / eins og /
að standa nývaknaður við rúmstokkinn / með fangið fullt af draum-
um.“ Inn á milli er svo ádeila í formi skops: Frásögnin um pólí-
tíkusinn sem setur áltyppi (?) á styttuna af Jóni Sigurðssyni í skjóli
myrkurs og Íslendinginn sem „blekktur af gluggaveðri / anar bros-
andi / út í frostmarkið / á stuttermabol“. En það er einhver leiðinlega
smáborgaralegur tónn í bókinni, og öll eru ljóðin svo ósköp veik-
burða. Í einu ljóðanna er vitnað í ónefnda persónu sem segir: „Ég
held að maður geti elskað / næstum hvern sem er . . . . . . . . . . / ást er
bara vinna.“ Á sama hátt má segja að á velmegunartímum geti næst-
um hver sem er gefið út ljóðabók. En það breytir ekki hinu að
ljóðlistin er vinna, vinna sem mig grunar að höfundur Ástarljóða hafi
ekki innt af hendi af nægilegum metnaði.