Jón á Bægisá - 01.04.1997, Síða 108

Paul A. Sigurdson
Má bera saman þig
Bréfið var komið. Harry Phail lokaði látúnspóstkassanum af venju-
legri natni en hjartað barðist í brjósti hans. Það var líkt og bréfið log-
aði í hendi hans meðan hann stikaði báða stigana upp að íbúðinni.
Við dyrnar gekk skjálfandi fingrum hans bögsulega að koma lyklin-
um í skrána.
Meðan hann stóð í þessu basli opnuðust dyrnar hinum megin við
stigapallinn. Lágvaxin fölleit kona, á að giska þrjátíuogfimm ára,
birtist í mjórri gættinni. Hárið var ljóst og laust í sér líkt og dúnn og
virtist svífa eins og ský um höfuð hennar. Hún hafði svolítið afsleppa
höku en var ekki óaðlaðandi. Hún hélt blóðvana hendi um dyrahún-
inn eins og hún væri í þann veginn að hverfa á ný inn í klaustur-
svítuna sína. Harry heilsaði henni venjulega en þetta kvöld var hon-
um um megn að standa andspænis henni. Hann fann hitann bak við
eyrun svíða kragann á flannelskyrtunni. Dökkköflótt skyrtan úr
skosku efni hæfði starfi hans. Hann var undirvélstjóri (með bréf upp
á það), maður sem í sautján ár hafði starfað af hljóðlátri alúð í raf-
stöðinni í Sjúkrahúsi Viktoríu drottningar.
Um leið og hann opnaði dyrnar heyrði hann rösklegt fótatak ung-
frú Carson deyja út niðri í anddyrinu. Hann fór inn í svítuna. Hún
var lítil og illa upplýst. I öðrum enda herbergisins var sex traustleg-
um stólum raðað kringum áþekkt borð úr gegnheilli eik. Andspænis
því var stór sófi, brúnn og loðinn eins og lirfa, bryddaður slithlífum.
Tvær stórar landnemamyndir í sporöskjulaga römmum fullkomnuðu
á viðeigandi hátt groddalega múrveggina. Pínulítill bókaskápur stóð
í dimmasta horninu eins og hann hefði gleymst. Bækurnar, gamlar
útgáfur af Scott og Dickens og Stevenson, virtust dæmdar til að safna
í sig ryki komandi alda. Þótt svítan væri hrein og snyrtileg hrópaði
hún á einhvern vott af mýkt: smá blágresi í glugga, vökvað af mjúk-
látri hendi.
Harry lagði lokað umslagið á borðið. Það var hluti af kjánalegri
fífldirfsku. Hvað mundi ungfrú Carson halda? Hann sá hana aftur
fyrir sér standa við dyrnar og hann roðnaði þótt hann væri einn. Til
allrar hamingju fengi hún aldrei að vita það. Þessa stundina var hon-
um ósárt um að þau umgengust ennþá hvort annað eins og væru
ókunnug þótt þau hefðu verið nágrannar í þrjú ár, tvo mánuði og sex
daga. Venjulega heilsuðu þau einungis hvort öðru kurteislega utan
eitt sinn að morgni dags heilags Patreks þegar hún, honum til furðu,
hafði komið skeiðandi til hans er hún var á leið í vinnu.
„Góðan og blessaðan da-a-aginn,“ hafði hún sagt og dregið seim-
inn. „Morguninn handa yður og afganginn handa mé-é-ér!“
106
d - TÍMARIT ÞÝÐENDA 1»1997