Jón á Bægisá - 01.04.1997, Qupperneq 111

Mú bera saman þig
bláum kjól og glansandi hálfsíðri kápu. í fáein andartök skimaði hún
íhugul í kringum sig. Honum fannst hún kvíðin á svip. Hún leit aft-
ur í kringum sig, dulúðug, eftirvæntingarfull; svo rölti hún í hægð-
um sínum út í mannfjöldann. Um leið og hún hvarf fékk hann sting
í hjartað. Hún var með bláan hatt með gulum blómum. Allt
hringsnerist í kollinum á honum. Gat þetta verið? Gat svona krafta-
verk gerst? Var hatturinn blár? Var hann grænn? Það var erfitt að
þekkja blátt og grænt í sundur. Harry Phail fann hvernig honum hitn-
aði á ný undir skyrtukraganum.
Hann tók að reika utan við sig um búðina. Bréfkonan gat ekki ver-
ið ungfrú Carson. Hann vissi að slík tilviljun var óhugsandi. Og þó -
hatturinn var blágrænn og blómin voru vissulega gul. Hann ætlaði að
fara þangað aftur og bíða. En snögglega skipti hann um skoðun. Það
rann upp fyrir honum að hann mátti ekki láta sjá sig. Ungfrú Carson
var hlédræg kona. Hana mundi ekki langa að hitta hann þarna. Betra
var að fylgjast með úr fjarlægð. Eða var það? í fyrsta skipti á ævinni
komu útreikningar vélstjórans honum ekki að neinu haldi. Hann
vissi ekki hvaðan á sig stóð veðrið.
Hann reyndi að róa taugarnar með því að telja sjálfum sér trú um
hvað það væri kjánalegt að láta sér detta í hug að ungfrú Carson væri
bréfkonan. Hann ætlaði að fara aftur að hálsbindarekkanum. Nú
mundi rétta konan bíða við styttuna. Hann leit á úrið. Hana vantaði
ekki nema fjórar mínútur í tíu!
Þegar hann hraðaði sér til baka skaut nýrri lokkandi hugsun upp í
kollinn á honum. Ungfrú Carson hét Amy. Hann hafði oft séð það á
póstkassanum hennar. Gat Amy verið stytting á Emmaline? Hún var
bréfkonan! Það hlaut að vera hún! Vonarhrollur hríslaðist um hann.
Það var of dásamlegt til að vera satt! Fætur hans virtust svífa yfir
gólfinu þegar hann skundaði af stað.
Klukkan var nærri tíu þegar hann kom aftur að gægjugatinu milli
hálsbindanna. Aðeins tveir menn stóðu við látúnshandriðið: fyldur
táningur með krullað hár og gamall karl, mjög hokinn. Fólk í inn-
kaupum streymdi fram og til baka, einstaklingar, pör, fjölskyldur:
endalaus röð. Svo birtist ungfrú Carson aftur og hélt á fyrirferðar-
miklum pakka.
Hann sá hana staldra við aftur í fáein augnablik við handriðið.
Hún virtist þreytuleg og niðurbeygð. Hún leit tvisvar á úrið. Hún
skimaði tvisvar í kringum sig. Nú var Harry Phail viss. Hann ætlaði
að manna sig upp. Hann gekk út í sundið og í áttina til hennar. Hún
leit sem snöggvast í áttina til hans. Hann veifaði ósjálfrátt en einmitt
á því augnabliki sneri hún frá og stefndi að útganginum.
Harry tók á sprett með dynjandi hjartslátt. En hann var of seinn.
Hann sá henni síðast bregða fyrir við hverfihliðið og týndi henni í
mannþrönginni á leið hjá. Líkt og yfirgefinn veiðihundur virti hann
d JSapáá - HVAT? TALA THU ISLENZKU?
109