Þjóðmál - 01.12.2009, Qupperneq 45

Þjóðmál vetur 2009 43
ings um veðurfræðileg efni eru álíka mark ­
tækar og t .d . yfirlýsingar tannlæknis um verk­
fræði eða jarðfræðings um stjörnufræði . Eitt
af fjölmörgum dæmum um slíkt er há vær­
asti tals maður loftslagsdeildar NASA, James
Hansen, sem er stjarneðlisfræðingur og hefur
beitt þessari áður virtu stofnun í þágu allra
of stækis fyllstu gróðurhúsamanna, t .d . með
frá leitum og beinlínis fölsuðum og röngum
yfir lýs ingum um að Suðurskautslandið sé að
bráðna . Staðreyndin er, að þar er jökullinn
að þykkna eins og hábunga Grænlandsjökuls,
öfugt við gróðurhúsatalið .
En víkjum aðeins nánar að Suður skauts­
landinu: Ég lærði harla fátt í gagn fræða­
skól anum við Lindargötu, en man þó vel
eftir kortabók sem ég notaði þar, enda alltaf
verið áhugamaður um landafræði . Í þessari
korta bók var að finna yfirlit yfir meðalhita
sumar og vetur á Suðurskautslandinu, en
slíkt hitakort geta menn nú nálgast á netinu .
Þar munu menn sjá eins og ég sá fyrir hálfri
öld, að nær alls staðar á Suðurskautslandinu
er margra tuga stiga frost árið um kring
og kemst aldrei nálægt frostmarki þannig
að ís geti bráðnað, jafnvel yfir allra, allra
„heitasta“ árstímann . Meðal­„hiti“ yfir árið
á meginjökli Suðurskautslandsins er mínus
57 stig . Gróðurhúsamenn telja, að hækkun
hita um 1–4 stig muni leiða til bráðnunar
Suður skautslandsins . Mér hefur hins vegar
alltaf skilist í fákænsku minni að ís þurfi
fyrst að ná frostmarki áður en hann bráðnar .
Menn telja raunar að á stórum hlutum
Suðurskautslandsins hafi hiti aldrei náð
frostmarki svo ís gæti bráðnað síðan í lok
tertíertíma fyrir um þrem milljónum ára,
þótt sum hinna ýmsu hlýskeiða, sem síðan
hafi komið hafi verið miklu hlýrri en það
sem nú ríkir . Ís, sem er t .d . mínus 40 stig
er nefnilega alveg jafn frosinn og ís sem er
mínus 44 stig, eða það hélt ég . Jafnvel við
strend urnar nær hitinn sárasjaldan, og víðast
aldrei frostmarki nema þá fáein augnablik yfir
„heit asta“ árstímann . Á þessu er þó ein und­
an tekning: Út úr Suðurskautlandinu geng ur
langur og mjór skagi langt, langt í norð ur í
átt að Suður­Ameríku . Allra, allra nyrst á
þessum skaga eru fáeinir smájöklar, sem eru
lengra frá suðurskauti en Ísland er frá norð­
ur skauti . Norðuroddi skagans er raunar eini
hluti meginlandsins þar sem ís getur yfirleitt
bráðnað og þar eru meira að segja dæmi um
rigningu á sumrin, sem annars er óþekkt
með öllu á Suðurskautslandinu . Smájöklarnir
þarna hafa verið að hopa dálítið og þar er
komin skýringin á fréttum NASA og fleiri
um bráðnun Suðurskautslandins . Þær fjalla
allar um norðurodda þessa skaga, þótt það
sé aldrei tekið fram . Þess er nánast aldrei
getið, að hitastig á sjálfu meginlandinu hefur
verið að lækka, ólíkt því sem er á norðurhveli
og óumdeildar mælingar sýna, að sjálfur
meginjökullinn er að þykkna . Skýringin virð­
ist einföld . Í þeirri tímabundu uppsveiflu,
sem ríkt hefur undanfarna áratugi hefur upp­
gufunin úr höfunum aukist og þar með úr­
koman . Þessi aukna úrkoma skilar sér í ná­
grenni heimskautanna sem snjór, þannig að
meginjöklar þykkna og skriðjöklar herða á
sér, þótt kvarnist dálítið úr jöðrunum . Það
sama er að gerast á Grænlandi . Hábunga
Grænlandsjökuls hefur hækkað, jafnframt
því að kvarnast úr jöklum við sjávarmál og
snælínan hækkar .
Gróðurhúsamenn svífast einskis . T .d . hefur nýlega komið í ljós, að svonefnd
„hokkí kylfa“ um hlýnunina (Yamal­trjá­
hringja kúrfan), sem mjög hefur verið haldið
á lofti, ekki síst af Al Gore og IPCC var vís­
vitandi fölsun, gerð með því að velja úr trén
sem hentuðu málstaðnum en sleppa öðrum .
En víkjum nú aðeins að „lofttegund lífsins“,
koldíoxíðinu voðalega . Það er, ásamt vatni,
undirstaða alls lífs á jörðinni . Þegar jörðin var
ung, fyrir um fjórum milljörðum ára, áður
en lífs varð vart, virðist koldíoxíð hafa verið
yfir 20% gufuhvolfsins . Það hefur streymt
úr iðrum jarðar æ síðan og ef lífsins nyti ekki