Stjórnartíðindi fyrir Ísland: B-deild - 01.12.1879, Qupperneq 173

163
1879
danskar hafnir má leggja þar upp, flytja inn eða útflytja allt eptir hinni almennu lög- á89
gjöf, sem bæði ríkin hafa út af fyrir sig um þetta efni, án þess þó að önnur eða hærri
gjöld þurfi af þeim að greiða, svo sem t. a. m. vörubirgðagjald, pakkhúsloigu, umsjónar-
gjald (dos droits d’ entrepöt, de magasinage, de surveillance) eða neitt þess konar, hverju
nafni sem nefnist, heldur en þau gjöld, sem greidd eru af vörum, er fluttar eru inn á
eigin skipum hlutaðeigandi ríkis.
pó verður að taka það fram, að af vörum þeim, sem ætlaðar eru til eyðslu í land-
inu sjálfu, vorður að greiða toll samkvæmt tollreglunum.
4. grein.
Allar þær vörutegundir, sem annaðhvort eru lluttar frá eða íiuttar til þeirra
staða, sem liggja innan endimarka annarshvors ríkjanna, skulu innan endimarka hinsrík-
isins vera undanþegnar hverskonar yfirflutningstolli (droit de transit), þannig að hinna
gildandi laga þó sje gætt.
Bæði ríkiu hafa heitið hvort öðru, að í öllu, sem snertir flutning yfir land ríkis-
ins (transit), eigi hvort þeirra að njóta hjá hinu slíkrar meðferðar og þjóð sú, er mest er
ívilnað, nýtur.
5. grein.
Dönsk skip, sem koma á spánskar hafnir, og að hinu leytinu spönsk skip, sem
koma á danskar hafnir, skulu í viðkomandi ríkjum, þegar þau koma, meðan þau liggja
þar og þegar þau fara þaðan aptur, njóta sömu mcðferðar og landsins eigin skip í öllu,
sem lýtur að skipagjöldum, hafnsögu og hafnargjaldi, vita og sóttvarnargjaldi eða öðrum
þesskonar gjöldum, liverju nafni sem nefnast, og stendur það á sama, hvaðan þau skip
koma eða livert þau eiga að fara, og hvort sem þau eru fermd af vörum eða hafa aðra
seglfestu. Að því er snertir landfestar skipa og hleðslu í höfnnm og á skipalegum, í inn-
höfnum og hafnakvíum, og hvað viðvíkur öllum formum og ákvörðunum, sem verzlunar-
skip, skipshafnir á þeirn og hleðsla geta verið háðar, þá er það samþykkt, að cngin einka-
rjettindi eða hlynnindi veitist skipum, sem sigla undir merki annars þeirra ríkja, sem
samning þennan semja, nema svo, að þau einnig sjeu veitt skipum hins ríkisins, moð
því það er beggja semjanda fullur vilji, að skip beggja skuli einnig í þessu tilliti eiga
fullkomið jafnrjetti.
6. grein.
Hvað strandsiglingar snertir, skulu öll skip beggja semjanda í höfnum hins njóta
hinna sömu oinkarjettinda, sem þeirrar þjóðar skip, er mest er ívilnað. Öll þau skip
beggja semjanda, sem koma á hafnir annars hvors, og sem kynnu að vilja afferma þar
nokkurn hluta af farmi sínum, geta, svo framarlega sem þau hlýðnast lögum og tilskip-
unum viðkomanda ríkis, haldið þeim hluta farmsins eptir, sem kynni að vera ætlaður til að
flytja á aðra höfn, annaðhvort i sama ríki eða öðru, og flytja þann hluta burt aptur, án
þess að vora neydd til að greiða önnur eða hærri gjöld, en þau skip greiða í líkum kring-
umstœðum, sem sigla undir merki ríkisins sjálfs. Svo er það og ákveðið, að hinum sömu
skipum skuli heimilt að byrja að ferma sig á einni höfn, halda síðan áfram með það
á annari eða öðrum höfnum í sama landi og alferma sig þannig, án þess að þurfa að
borga önnur gjöld en innanríkisskip.
7. grein.
Sjerhvert danskt eða spanskt skip, sem af því, að því liggur við strandi er neytt
til að leita hafnar einhverstaðar í Danmörku eða á Spáni, skal undanþegið hvers konar
hafnar- eða sjóferðagjaldi, sem nú eða eptirleiðis ber að gjalda sem tekjur fyrir ríkið;