Tímarit Máls og menningar - 01.09.2009, Qupperneq 128

J . M . G . L e C l e z i o
128 TMM 2009 · 3
hún hnarreist, með hendur á hnjám, bein í baki, höfuðið ögn reigt aftur
vegna þunga fléttunnar. Ennið er slétt, augabrúnirnar bogadregnar og í
augnaráðinu leiftrar örsnöggt logi lífs hennar. Hún starir í gegnum
gljáhúðaða ljósmyndina, mér finnst eins og hún sé eina andlitið með
augnaráð í miðjum hópi ókunnugs fólks. Ég hef oft reynt að ímynda mér
hvaða augum bekkjarsystur hennar litu hana, Martine, Sophie, Maryse
Aubernet, Nadia Cohen eða strákarnir í bekknum hennar, þessi ljós-
hærði Pierre Barnoud með feimnislega yfirbragðið eða þessi Alain sem
grettir sig og skælir dálítið. Hvernig gat hún lifað á meðal þeirra án þess
að þau sæju hana? Dag nokkurn þegar ég var heima hjá henni, undir
lokin, ræddi hún við mig í fyrsta og eina skiptið um franska mennta-
skólann, um kennarana, um leiðina sem hún varð að fara fótgangandi
við sólarupprás á morgnana frá fátækrahverfinu og á kvöldin til að kom-
ast aftur heim. Hún sagði að hún ætti enga vini, að hún ræddi ekki við
nokkurn mann, að hún héldi að hún væri ósýnileg. Og ég horfi á andlit
hennar á ljósmyndinni og ég sé bara hana.
Í fyrstu vorum við Zobéide í feluleik. Kannski var það vegna fátækt-
arinnar sem hún hafði búið við alla barnæskuna eða kannski vegna þess
að hún vildi ekkert með mig hafa né nokkurn annan. Oft sá ég hana fara
framhjá og hverfa inn í þröng strætin. Kvöld nokkurt, eftir skóla, elti ég
hana til að komast að heimilisfangi hennar, leyndarmálinu hennar.
Þetta var ekki í fyrsta skiptið sem ég elti einhvern um göturnar. Ég get
meira að segja haldið því fram að ég hafi verið nokkuð góður í þeim
efnum. Ég hafði elt marga skuggalega náunga og einnig stelpur sem
höfðu ekki einu sinni orðið mín varar. En að elta Zobéide var virkilegt
ævintýri sem leiddi mig gegnum borgina þvera og endilanga.
Ég man eftir óendanlegri göngunni, torgunum sem hún fór yfir,
gatnamótunum þar sem hún skaust milli tveggja bíla. Við fórum lengra
en að járnbrautastöðinni, inn í hverfi sem ég þekkti ekki. Þar skinu
neonljós, þar voru kaffihús, hótel, fólk sem lá í leyni, vændiskonur með
þreytuleg augu. Zobéide gekk á undan mér hröðum skrefum, hnakka-
kerrt í bláa pilsinu sínu og jakkanum og síð fléttan sveiflaðist við bak
hennar.
Heim að dyrum venjulegrar blokkar við járnbrautateinana með und-
arlega nafninu sem mótað var í gifs fyrir ofan dyrnar: Happy days. Ég
fylgdi á eftir henni inn í anddyrið og las í flýti nöfnin sem skrifuð voru
á póstkassana meðan ljósrofinn tifaði, þessi nöfn sem ég man enn eins
og þau væru kynngimögnuð, handskrifuð á nafnspjöld sem fest voru á
póstkassana. Balkis, Savy, Sauvaigo, Eskenazy, André, Delphin. Á síð-
asta póskassanum í röðinni var fest með teiknibólu rétthyrnt blað úr
TMM_3_2009.indd 128 8/21/09 11:45:38 AM