Gríma - 01.09.1948, Blaðsíða 63

Gríma] ÞJÓÐSÖGUR 61
e. Kjötið á Ketilsstöðum.
[Eftir sögn Péturs B. Jónssonar, skósmiðs á Akureyri. 17. ágúst
1947. Þorsteinn M. Jónsson.]
Eitt sinn á þeim tímum, sem sýslumenn sátu að Ket-
ilsstöðum á Völlum, þá bar svo við sem oftar, að vinnu-
fólk fékk mat af skornum skammti, sérstaklega þegar
líða fór á vetur og framan af vori. Það, sem hér er fært
í frásögu, gerðist að vori til, og var vinnufólkið úti á
túni að vinna á. Var umræðuefni þess, að mikill mun-
ur væri á matnum, sem það fengi, og mat þeim, sem
heldra fólkið á staðnum gæddi sér á. Meðal annars
hafði vinnufólkið ekki smakkað kjöt í langan tíma, en
heldra fólkið hafði það jafnan á borðum handa sjálfu
sér, og vissi vinnufólkið, að talsvert var til af kjöti, og
ráðsmaðurinn var nýbúinn að opna kjöttunnu. Spurði
ráðsmaðurinn þá fólkið, hvað það vildi borga sér, ef
hann sæi svo um, að farið yrði að skammta því kjöt.
Bauðst það til þess að borga honum einn ríkisdal hvert,
ef hann fengi þessu áorkað.
Nokkru seinna kemur ráðsmaður að máli við sýslu-
mannsfrúna og segir, að nú sé illt í efni. Hún spyr
hann, hvað það sé, en honum vefst tunga um tönn, en
segir þó að lokum, að einhver hafi farið svo skammar-
lega að ráði sínu, að hann hafi gert stykki sín ofan á
bjórinn, sem bundinn hafi verið yfir kjöttunnuna.
Verður frúin fyrst alveg orðlaus af undrun, en segir þó
að lokum, að hún biðji hann blessaðan að láta engan
vita um þetta og hann skuli lvenda kjötinu svo að ekk-
ert beri á. „Sjálfsagt er ekki um annað að ræða,“ segir
ráðsmaðurinn og sýnir á sér fararsnið, en snýr þó við
aftur og segir við frúna: „Mun ekki rétt að reyna að
nota kjötið handa vinnufólkinu? Það veit ekkert um