Gríma - 01.09.1948, Blaðsíða 39

37
Gríma] ÞÁTTUR AF KJARTANI í SELI
til Seyðisfjarðar. í norðurleið fóru þeir yfir Jökul
('Fönn), en gátu ekki farið sömu leið aftur. Páll var þá
hálfþrítugur og hinn mesti þrekmaður, en Kjartan var
átján árum eldri. Þegar þeir fóru af Öldunni á Seyðis-
firði, var veður gott, en færi ekki eftir því. Páll kvaðst
hafa byrjað gönguna allhratt, og er hann hafði gengið
um stund, leit hann aftur og sá þá að Kjartan var orð-
inn langt á eftir. Hann beið því Kjartans og spurði,
hvort hann væri vesall. Hann kvað nei við því og svar-
aði aðeins, að þetta væri sinn vanagangur. Þeir héldu
svo áfram .Varð Páll brátt nokkru á undan og beið svo
Kjartans. Þannig gekk þetta eins upp á heiðarbrún, en
alltaf styttist stundin, sem Páll þurfti að bíða, og er á
heiðina kom, voru þeir lengi samhliða. Þá stakk Páll
upp á því, að þeir hvíldu sig, en það sagðist Kjartan
aldrei gera, heldur halda alltaf jafnt áfram. Síðan
gengu þeir sem leið lá yfir Gagnheiði og niður Slenju-
dal, en þá var Kjartan farinn að kafa á undan, og er yf-
ir dalinn kom og upp á Svínadal, — „var eg,“ sagði
Páll, „farinn að dragast aftur úr.“ Á Svínadalsvörpum
snæddu þeir smurt brauð, er þeir höfðu með sér. Við
það hresstist Páll, og kom það sér vel, því að þá var
skollinn á norðanbylur með frosti og fannkomu, og
höfðu þeir undanhald. Kjartan hélt svo á undan sína
sömu ferð, og um kvöldið náðu þeir að Sómastöðum,
— „eg hálfuppgefinn,“ sagði Páll, „en Kjartan rétt eins
og hann væri að leggja af stað í ferðalag!“
Snemma í janúar 1894 komu norsk skip upp til
Eskifjarðar og Seyðisfjarðar til að sækja saltsíldar-
farma. Þá var fátt um lækna á Austurlandi og lítið hirt
um að athuga heilsufar á skipum, sem fóru milli landa.
Reyndist svo í þetta skipti, að illkynjuð inflúenza flutt-
ist til landsins með skipum þessum. Tíðarfar í janúar