Gríma - 01.09.1948, Blaðsíða 53

Gríma] AF HJALTASTAÐA-DRAUGNUM 51
stilltust óhljóðin, og talaði þessi andi við menn nokk-
uð spakari, þó með rámri röddu, bæði á nóttum og dög-
um. Þó kom röddin altíð úr einhverjum skugga í hús-
unum. Fólkið, sem svaf í baðstofunni, vísaði honum
fram í stofu til prestsins (því hann svaf þar), hverju
hann svaraði: „Þið skuluð vita, eg kom þar, þó eg
geri þar ei við mig vart.“
Eftir þetta flutti prestur sig inn í baðstofu, og sem
hann var út af lagztur í sænginni um kvöldið, byrjaði
þessi gestur tal sitt, sagði við þann og þann: „Hvort sef-
ur þú?“ Þá kallaði prestur til hans: „Farðu í burtu!
Bannaðu ei mér og fólkinu að sofa,“ — hvar upp á hann
svaraði: „Þið hjónin gerðuð ykkur það sjálf; hefðuð
þið verið í stofunni, svo hefðuð þið getað sofið.“ Þessu
fór fram í þrjár nætur. Síðan flutti prestur sig fram
aftur. — Enginn á staðnum þóttist sjá, nema ein vinnu-
kona, er sagði hann vera í drengs líki í tötrabúningi,
hvað hið sama nokkrir sóknarmenn staðfestu. Hann
aðspurður, hver hann væri, svaraði: „Eg er virkilegur
íslenzkur draugur og djöfull." Hann aðspurður, hvort
hann væri af nokkrum sendur, svaraði: „Já,“ — en lézt
þó ei vilja segja, hver það gert hefði. Þegar menn tóku
í nefið, sagði hann stundum: „Gefðu mér nokkuð í
nefið,“ — hverju hann vildi ei móttöku veita. í sama
niáta, þá presturinn drakk te, bað hann að gefa sér einn
bolla, en þá honum var sagt að sækja hann, sagði hann,
að sá og sá skyldi færa sér hann, og þá hann var fram
réttur í myrkrið, tók hann ei við honum. — Flans
venjulegt tal var klám og skammaryrði, helzt við þá,
sem hann að nokkru atyrtu. Frá því, sem skeði á heimil-
inu og enginn vissi, nema sá, sem gerði, sagði hann
með rökum; og nær hann var tortryggður, staðfesti
hann sögu sína með þessum orðum: „Við það stend eg
;4*