Blik - 01.04.1960, Blaðsíða 59

B L I K
57
æringnum Ingólfi, þá stærsta
opna skipinu í Eyjum. Það var
því litið upp til Magnúsar Guð-
mundssonar, hlustað á orð hans
og tekið eftir háttum hans um
fiskveiðar og útgerð. Þessi tvö
áminnztu sumur hafði hann
hlotið góða reynslu af fiskveið-
um með línu og lært að búa
hana í hendur sér og öðrum.
Árið 1896 bjuggu í Vest-
mannaeyjum innan við 600
manns. Þó að kauptúnið væri
ekki fjölmennara, átti það á að
skipa mörgum afburða mönnum
um dugnað, verktækni og alla
framtakssemi. Þá var þar einna
fremstur í flokki Sigurður Sig-
urfinnsson hreppstjóri og for-
maður Framfarafélags Vest-
mannaeyja. Þessi kappi hafði
um daga sína þar mörgum
störfum að sinna. Hans er ei-
lítið minnzt á öðrum stað hér
í ritinu, af því að hann er fyrst-
ur manna í Eyjum, svo að vit-
að sé, sem vekur máls á því,
hve það sé aðkallandi nauðsyn
að byggja þar íshús.
Haustið 1896, 15. nóvember,
boðaði Sigurður Sigurfinnsson
til fundar í Framfarafélagi
Vestmannaeyja. Á fundi þess-
um hreyfði hann því nýmæli,
að Vestmannaeyingar tækju
höndum saman og byggðu sér
íshús. Hann vildi, að athugað
væri, hve mikinn styrk Fram-
farafélagið gæti veitt því fram-
taki. Lagði hann til á fundin-
um, að þegar yrði unnið að því
að gera áætlun um kostnað við
byggingu þessa.
Eftir nokkrar umræður var
Sveinn Jónsson, smiður að
Sveinsstöðum, kjörinn til þess
að gjöra kostnaðaráætlunina.
Sveinn æskti þess þá, að Sig-
urður sjálfur yrði með sér í
ráðum. Þessi íshússhugsjón
fékk lítinn byr með Eyjabúum.
Bar þar margt til. Þá höfðu
þeir ekki lært almennt að nota
línu til fiskveiða og höfðu þá
litla trú á veiðarfæri þvi. Ýms-
ar ytri aðstæður ollu einnig
deyfðiníni og framtaksleysinu.
Illa hafði aflazt undanfarin ár
ýmist vegna lítillar fiskgengd-
ar eða gæftaleysis, sérstaklega
þá um sumarið. Vetrarvertíðar-
hlutur varð hjá flestum rýr og
vesall. Hæstur hlutur varð 240
fiskar, lægstur 100 fiskar, en
flestir höfðu í kring um 150
fiska hlut. Sumarið kalt og
gróðurlaust.
Sumarið 1896 geisuðu jarð-
skjálftarnir miklu um mikinn
hluta Suðurlands. Vestmanna-
eyingar fóru ekki varhluta af
þeim, þó að þeir yllu ekki mikl-
um skaða á öðrum húsum en
prestssetrinu að Ofanleiti. Og
mannslíf höfðu þeir kostað í
Eyjum. Vegna þeirra varð
minna úr bjargræði í úteyjum
en venjulega og svo fjöllum.