Blik - 01.05.1965, Side 30

B L I K
28
sogaðist báturinn aftur frá með fé-
laga hans innanborðs. Má nærri
geta, hvernig Jóni, tvítugum pilti,
hefur liðið þarna á stallinum, að
horfa á bátinn dragast burt í hafrót-
inu með félaga hans. En það ótrú-
lega gerðist, að stórt ólag, sem nú
reið yfir, bar bátinn með sér upp að
Hamrinum. Tókst þá öllum félög-
um Jóns að stökkva í sömu andrá
upp á sylluna til hans, en báturinn
sogaðist samstundis út aftur. Lenti
hann nú enn á skerinu og brotnaði í
tvennt. Mátti með sanni segja, að
þarna væri skammt milli lífs og
dauða, því að önnur tækifæri en
þessi tvö gáfust ekki til björgunar af
bátnum. Þetta gerðist um kl. hálf-
ellefu um kvöldið.
Tóku nú þeir félagarnir að at-
huga sinn gang. Ekki varð annað
sagt, en að giftusamlega hefði til
tekizt um björgun þeirra úr sjávar-
háskanum, að allir skyldu komast á
þurrt land, að mestu ómeiddir —
formaðurinn meiddist á hendi. —
En hvernig voru þeir nú staddir?
Þeir voru á hamrastalli neðst í þrít-
ugu bjargi, sem virtist með öllu
ókleift, blautir, kaldir og hraktir.
Fyrir það fyrsta var sýnilegt, að
þarna yrðu þeir að hafast við nætur-
langt, hvað sem við tæki að morgni,
svo að ekki var útlitið glæsilegt.
Brátt tókst þeim að fika sig upp
á syllu, litlu ofar í berginu, þar sem
sjór gat ekki náð til þeirra. Ekki var
þó um neitt skjól að ræða, og leið
þeim því illa þarna utan í berginu.
Lengi var nóttin að líða sjóhrökt-
um mönnum á þessum ömurlega
stað, en loks kom sú langþráða
stund, að næturmyrkrið varð að
víkja fyrir vaxandi dagskímu. Þegar
sæmilega bjart var orðið, tóku kald-
ir og stirðir vökumenn að svipast
um. Uti fyrir æddi brimið og braut
á boðum og skerjum, svo að lítil
von virtist til björgunar þá leiðina.
Og uppi yfir var gneipur hamra-
veggurinn, með snjóklepra á hverj-
um stalli og kafasnjór uppi á brún.
Mjög litlar líkur voru til að þeir sæ-
ust úr landi, því að torvelt myndi að
leita tæpt með brúnum vegna fann-
kyngis. Enda mestar líkur til, að
þeirra yrði helzt leitað á rúmsjó.
Þegar á allt var litið, var því harla
lítil von til þess, að þeir fyndust fyrr
en seint og síðar meir. Voru það
sannarlega óglæsilegar horfur, og
ekkert sýnna en þeirra biði þjáning-
ar og dauði, þar sem þeir voru
komnir.
Var því sízt að undra, þótt þeir fé-
lagar renndu augum upp eftir hamr-
inum þarna í morgunsárið, og svip-
uðust eftir hugsanlegri undankomu-
leið í þá áttina. Og e. t. v. hefur það
fyrst og fremst verið fyrir það, að
þeir voru allir óvanir bjargmenn —
að þeim skyldi detta í hug sá mögu-
leiki, að þarna mætti komast upp.
En hvað um það. Þetta virtist eina
ráðið til björgunar, ef takast mætti.
— Kemur nú formaðurinn að máli
við Jón Vigfússon og spyr, hvort
hann telji nokkrar líkur til að bjarg-
ið sé kleift — og hvort hann treysti
sér til að freista uppgöngu. Jón