Blik - 01.05.1965, Blaðsíða 78

76
B L I K
hinu, að menn hafa ekki getað gefið
sig nægilega vel að leikstarfinu
vegna anna, og kannske líka vegna
stjórnleysis í félaginu. Til eru menn
hér í bæ, sem stjórnað gætu leikfé-
lagi af reynslu og þekkingu, ef þeir
fengjust til þess.
Að mínu áliti er engum betur
fært að sigrast á öllum erfiðleikum,
sem stofnun leikfélags eru samfara,
en Kvenfél. Líkn, eða einstökum
meðlimum þess.
Sönnun þess höfum við þegar
séð".
Þetta voru orð Víðis.
Það verður ekki annað séð af of-
anrituðu, en heldur muni hafa verið
dauft yfir starfsemi L. V. þessi árin
og verður ekki vart við nein lífs-
mörk með því. Aðeins Kvenfélagið
heldur uppi leikstarfsemi.
Um Bjarna Björnsson, leikara og
gamanvísnasöngvara
Skömmu eftir að Bjarni Björns-
son fór frá Eyjum, fór hann til Ame-
ríku. Þangað var hann kominn árið
1917 og er þá í Canada. Ferðaðist
hann víða um Islendingabyggðir og
skemmti með leiklist og gamanvísna-
söng. Þá má geta þess, að þar komst
hann í samband við Frú Stefaníu
Guðmundsdóttur, leikkonu. Komu
þau ásamt fleiri Islendingum vestra
upp leikridnu „Kinnarhvolssystr-
um", „ímyndunarveikinni" og
„Heimilinu". Þóttu þessar leiksýn-
ingar með ágætum og vöktu al-
menna ánægju. Það mun hafa verið
um 1920 að þessi leikrit voru sýnd
vestra og var frú Stefanía þar lík-
lega árlangt eða lengur á vegum ísl.
félagasamtaka í Winnipeg. Með
Stefaníu voru þá 3 börn hennar, þau
Anna, Emilía og Óskar. Ferðaðist
leikflokkur þessi víða um vestra og
skemmti með leik sínum. Hlaut frú
Stefanía mikið lof fyrir leik sinn í
Kinnarhvolssystrum. Sögðu margir
og blöðin vestra að „leikur hennar
var með eindæmum góður og Bjarni
hreinasti snillingur í sviðssetning og
leik". Minntist margur þess, „að
varla hefur hér sézt meiri snilldar-
meðferð ísl. leikrita fyrr".
Bjarni ávann sér vestra ágæta
dóma í leiklist og söng. Má segja
að för hans vestur yfir hafið hafi
verið hin mesta frægðarför.
Hann varð og hérlendis þjóðfræg-
ur maður fyrir leik og gamanvísna-
söng, sem enginn hefur fram að
þessum tíma getað jafnast á við að
neinu leyti. Vísur hans urðu lands-
þekktar svo mjög, að hvert manns-
barn kunni þær utanað og varð
aldrei leitt á að heyra Bjarna syngja
þær. Allir muna víst eftir vísunum
um hana „Nikkolínu" eftir Ingi-
mund (þ. e. Kr. Linnet), og vísun-
um um hundinn, sem gerðist nær-
göngull við Bjarna, er hann fór út
að labba sér til gamans, en þetta er
upphafið að þeim:
Hafið þið kanske heyrt það fyr
um hundinn og hann Bjarna,?
ég spyr.