Blik - 01.05.1965, Blaðsíða 102

100
B L I K
ritarastarfið hafði hann síðan hér á
hendi samfleytt í 40 ár eða til árs-
ins 1961, en þá var heilsu hans tekið
mjög að hraka.
I símritarastarfinu innti Arni
Árnason af hendi mikið og mark-
vert björgunarstarf, sem oft var ein-
vörðungu árangur af þrotlausri
vinnu — vaktastörfum langt um-
fram skylduvinnu á símstöðinni.
Svo samvizkusamur og skyldu-
/ /
rækinn var Arni Arnason gagnvart
sjómönnum í Vestmannaeyjum eða
skipum og bátum á hafinu fjær og
nær Eyjum, að hann gat helzt ekki
slitið sig frá starfinu, hefði hann
grun um, að einhver þyrfti hans
stuðnings við, sem vildi ná til hafn-
ar í vondu veðri eða eitthvað bjátaði
á, t. d. vélarbilun, er var svo mjög
algeng á vissu skeiði vélbátaútvegs-
ins. Um margra ára skeið eftir að
vélbátaútvegurinn hófst, var enginn
loftskeytastöð í Eyjum. Ef bát vant-
aði, var eina leiðin sú, að arka norð-
ur á Eiði eða vestur á Hamar með
lukt og „morsa" á togara, er „lágu
undir", og gefa þeim til kynna vönt-
un á bátnum eða bátunum og fá
þá til að leita.
Þannig varð þá lífi margs sjó-
mannsins hér bjargað. Sá maður-
inn, er lengst starfaði hér með Árna
Árnasyni, símritara, að slíkum
björgunarstörfum, er einnig fallinn
frá. Það var Jón heitinn Hinriksson,
kaupfélagsstjóri, er þá var hér
í fararbroddi björgunarmálanna.
Marga óveðursnóttina röltu þessir
tveir menn á útjöðrum Heimaeyjar
til þess að reyna að ná sambandi við
togara og fá þá til að leita að bátum,
sem ekki höfðu skilað sér til hafnar
á eðlilegum tíma. Hér þurfti oft
skjótra ráða við og snjöll úrræði.
Þau fundu þeir og tjáðu togurum
með ljósum, hvað gera þyrfti. Þá
reyndi fyrst á kunnáttu Árna Árna-
sonar og þrautsegju. Mörg dæmi
finnast þessa:
V/b Sigrún er á leið til Eyja frá
Reykjavík. Löngu var liðinn sá
tími, er hún var væntanleg heim í
Höfn. Meginhluta nætur vann Árni
Árnason að því með ljósmerkjum að
fá togara eða annað skip til þess að
leita bátsins. Loks fannst Sigrún
vestur í hafi með bilaða vél, ljóslaus
í vonzkuveðri.
/ /
Eitt sinn fékk Arni Arnason 5
togara, er lágu undir Eiðinu, til þess
að létta akkerum og leita að v/b
Goðafoss. Þeir leituðu langt fram
á nótt og stóðu alltaf í ljósasam-
bandi, ef svo mætti kalla það, við
Árna, meðan á leitinni stóð. Hún
bar engan árangur. Báturinn fórst.
Sama sagan endurtók sig, þegar v/b
Mínerva fórst. Tveim sólarhringum
síðar var tilkynnt frá bæ fyrir ofan
Hraun, að ljós sæist nálægt Smáeyj-
um. Þá hljóp Árni af stað frá ritsím-
anum með Ijósmerkjaluktina sína.
Hann fékk togara til að leita. Ljósið
reyndist vera á skútu, sem þar „hélt
sjó".
Þegar v/b Sigríður brotnaði við
Hamarinn, var Árni látinn starfa
að því alla þá nótt í kafsjó að fá
skip til að leita bátsins.