Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2006, Blaðsíða 82

Múlaþing
Reyðarfirði 22.des. 1922
Mjer datt í hug að skrifa yður og er það merkilegt að jeg skuli skrifa yður þannig lagað
skjal. En margt er undarlegt í heiminum. Þetta bréf skrifa jeg meira að gamni mínu, en
að jeg ætlist til að þjer verðið við bón minn. Þannig er mál með vexti, að jeg er nú sem
stendur illa staddur. Jeg get ekki staðið í skilum, þykir mjer slæmt að standa sem svikari
við loforð mín. Jeg skrifa öllum sem jeg skulda og bið þá um uppgjöf að því leyti að jeg
borga einhvern hluta skuldarinnar. Jeg treysti því að þeir hafí þann mannkærleika til að
bera að þetta gangi. Annars býð ég þeim að láta selja allt. Jeg vil það heldur en að lofa
og þurfa að svíkja. Heldur vil jeg standa snauður með minn hóp, en að telja mönnum trú
um að jeg geti borgað. Allt er betra en að fara með ósannindi. Mannorð mitt met jeg mest
í lífinu. Að vísu rýrnar það við þetta en jeg vona fastlega að guð gefí að jeg nái því aftur.
Jeg segi sannleikann og leyni engu, svo er hver sjálfráður hvort hann trúir svona manni.
Ef guð gæfí að þjer yrðuð við bón minni, þá er það gjört af kærleika, og öll kærleiksverk
eru endurgoldin af guði, það er hann sem lánar allt og uppvekur hjarta manns til góðs.
Allir þurfa að svara fyrir gerðir sínar, þess vegna vil jeg ekki lofa og svíkja. í fyrra lofaði
jeg því, að ef og guð og lukkan yrði með mjer, þá skyldi jeg borga, en nú get ég ekkert
borgað. Er því ekki til neins að vera að lofa lengur og svíkja. Læt jeg því forsjónina ráða
hvernig þetta lyktar. Jeg bið alla hins sama og verð að reyna mannkærleika þeirrra.
Jeg bið guð að gefa mjer þrek og krafta til að standa í skilum og veit það fyrir víst að
hann bænheyrir mig. Þjer eruð vottur að orðum mínum. Jeg hef ætíð sagt að við næðum
út trollaranum og mjer fínnst jeg hafi fullt leyfi til að segja að það leit svartara út með
að við næðum út mótorbátnum mínum, sem lenti upp á sandana. En hvað kom fram, við
náðum út bátnum, og eins náum við trollaranum út. Nú eru kringumstæður mínar mjög
slæmar og get ég sagt að nú í surnar hefí jeg ekki haft ráð á 10 kr.
En jeg ber það traust til guðs að hann gefi mjer líf og heilsu svo að jeg geti staðið í
skilum. Þetta er kanski álitið grobb, en það er mín trú og sannfæring að guð bænheyri
mig. Hversu fíjótt er oft að verða kalt og snautt, og fljótt að birti upp hin dimmustu jel.
Það er guð sem ræður við verðum að vera þar sem við erum settir. Þjer fyrirgefið þó að
jeg skrifi yður. Jeg get ekki ætlast til að þjer verðið við bón minni, og þó að þjer gætuð
það, þá er til of mikils mælst af mjer. Ef að þjer gjörið þetta, þá er það óverðskuldað
kærleiksverk. Jeg vona að þjer misvirðið ekki, þó að jeg biðji yður að lesa þetta bréf
tvisvar og athuga það. Þetta verður að vera hjálpsemi sprottin af tómum kærleika, en
ekki í því skyni að græða á því, þá er betra að láta vera, því eins jeg tók áður fram, þá
er þetta ef til vill tapað fje, þó jeg treysti því fastlega að svo verði eigi. Það er sönn hjálp
að hjálpa þegar fokið er í fíest skjól. Ekki gæti ég talið það hjálp þó að jeg hjálpaði
einhverjum með því móti að jeg væri viss um að tapa engu við það, maður gerir varla
greiða svo að maður líði ekki við það baga á einn eða annan hátt, eftir því hvemig atvikin
haga því til. Þetta get jeg sagt af eigin reynslu. Það var aðeins greiði þegar jeg lánaði
honum Gissuri heitnum Filippussyni, mótorbátinn minn, en þessi greiði kostaði mig urn
16 þúsund krónur. í fyrstu var jeg tregur til að lána bátinn, en hann sagðist skyldi
ábyrgjast hann, hélt jeg því að það væri óhætt. Báturinn kostaði um vorið með aðgerð
80