Úrval - 01.06.1951, Blaðsíða 34

32
ÚRVAL
öllu viljaþreki mínu til að láta
ekki bera á veikleika mínum.
Um miðnætti var athöfninni
loks lokið. Galdralæknirinn til-
kynnti, að andarnir hefðu verið
friðaðir, að táknin væru hag-
stæð, og að allir þeir sem klesst
hefðu leir í andlit sér myndu
leggja af stað í dögun í vestur-
átt. Við gengum þöglir út.
Ug bannaði Leonu að fara út
úr tjaldinu til að horfa á brott-
för okkar um morguninn og tók
af henni loforð um að halda
kyrru fyrir í tjaldinu í tvo sólar-
hringa (undir dyggri gæzlu mal-
ajanna og javabúanna) á með-
an kyrrð væri að komast á í
þorpinu. Því næst kvaddi ég í
skyndi.
Flestir hermannanna voru
þegar komnir á vesturbakka ár-
innar. Óðfúsir ræðarar fluttu
mig yfir fljótið, og þegar ein-
trjáningarnir okkar komu fram
úr mistrinu og birtust hermönn-
unum handan árinnar, kváðu við
fagnaðaróp. Við vorum um 250
talsins, af því voru um 75 kon-
ur og 60 af mínum mönnum.
I fimm daga héldum við áfram
ferð okkar í vestur og gættum
þess vandlega að sneiða hjá
tveim stórum þorpum, sem voru
á leið okkar og talin voru of
stór til að gera árás á. Öðru
hverju námum við staðar til að
veiða fisk. Allir voru glaðir og
kátir, eins og um skemmtiferð
væri að ræða.
Á sjötta degi sló skyndilega
þögn á hópinn. Við þokuðumst
varlega áfram svo að ekki heyrð-
ist annað en lágt skrjáf í runn-
unum. Skipun um að nema stað-
ar var gefin skömmu eftir há-
degið. Fimm manna njósnar-