Úrval - 01.06.1951, Síða 36

34
ÚRVAL
Gnýrinn var ægilegur. Ofsinn
í ópum hermannanna nægði til
að lama hálfsofandi þorpsbúana.
Ég æpti með, en ég þekkti ekki
mína eigin rödd. Og þegar við
komum að jaðri rjóðursins þar
sem þorpið stóð, sá ég mér færi
á að steypa mér á höfuðið í þétt-
an vafningsgróður. Hin blóð-
þyrsta hjörð brunaði framhjá.
Eins og úlfahjörð, sem ræðst
á bráð sína, þustu hermennirnir
inn í rjóðrið og æptu í djöful-
móð. Þeir höfðu ekki fyrir því
að leita að dyrum kofanna,
heldur ruddust þeir beint af aug-
um með reidda steinöxi og brutu
sér leið gegnum veikbyggða
veggina þar sem þeir komu að
þeim.
Við heróp árásarmannanna
bættust nú skelfingaróp þorps-
búa, sem gengu gegnum merg
og bein. Árásarliðið flæddi eins
og bylgja gegnum kofana án
þess að mæta teljandi mót-
spyrnu og stefndi úr öllum átt-
um að torginu í miðju þorpinu.
Gegnum op á vafningsgróðrin-
um sá ég, að á miðju torginu
var að búast til varnar lítill hóp-
ur manna, sem komizt höfðu
undan. Sótt var að þeim á all-
ar hliðar og þeir áttu hvergi
undankomuleið, en þeir hugðust
bersýnilega selja líf sitt dýrt og
sýndu ótvírætt, að ekki hafði
verið ofsögum sagt af heiftúð-
ugri skapgerð Digoela.
Okkar menn voru trylltir af
blóðþorsta. Eina hugsun þeirra
var að murka niður þennan hóp,
sem uppi stóð. Þeir gátu ekki
beðið þess að liði yrði fylkt að
nýju; þeir ruddust fram jafn-
óðum og þá bar að með reidda
steinkylfu og aðeins eina hugs-
un í höfðinu: drepa, drepa,
drepa!
Digoelarnir sneru bökum sam-
an og hrundu hverri árásar-
bylgjunni á fætur annarri. Val-
kösturinn umhverfis þá hækkaði
og okkar menn urðu að sækja
fram yfir fallna félaga sína.
Skyndilega stöðvaðist árásin og
þeir hörfuðu til baka. Svo gripu
þeir boga sína og örvar og á
næsta augabragði stóð örvahríð-
in inn í þéttan hóp varnarliðs-
ins. Þetta varð þeim ofraun.
Æpandi af sársauka og hræðslu
þustu þeir í allar áttir.
Nú var röðin komin að mér
að kynnast skelfingum árásar-
innar í öllum mætti sínum. í átt-
ina til mín stefndi lítill hópur
Digoela, trylltir af hræðslu og
sveiflandi steinkylfum sínum.
Röð okkar manna milli mín og