Úrval - 01.06.1951, Blaðsíða 87

LIFNAÐARHÆTTIR FlLANNA
85
Inn og hangið þannið fastur á
henni eins og fiskur á öngli.
Fílahóparnir eru ekki alltaf
jafntortryggnir. Ég hef nokkr-
um sinnum getað riðið á tömd-
um fíl inn í hóp með um 50 dýr-
um og komið svo nálægt þeim,
að ég hefði getað strokið þeim
um hrygginn. Óséður hef ég
getað Ijósmyndað fílsunga á öll-
urn aldri, í galsa og leik eins
og annað ungviði.
Þegar karlfílarnir berjast,
beita þeir hausunum, og jafnan
lýkur bardaganum með því að
annar reynir að forða sér, en
hann á þá á hættu að andstæð-
ingurinn reki hann á hol með
annarri tönninni, og þá helzt í
nárann, þar sem hann er við-
kvæmastur fyrir.
Sumir karlfílar fá aldrei hin-
ar löngu vígtennur, en þeir eru
ekki ver settir í bardögum fyrir
því. Þeir fá það að jafnaði bætt
í meiri kröftum, einkum í ran-
anum, sem getur orðið svo sterk-
ur, að þeir geta með einu höggi
kubbað sundur tönn í andstæð-
ingnum eins og hi'm væri fúa-
spýta en ekki úr fílabeini.
Eitt af því fallegasta, sem
greint er frá í fari villtra fíla
er sá siður, að gamlir fílar af
báðum kynjum yfirgefa hópinn
og segja skilið við hið hamingju-
sama félagslíf hans þegar þeir
finna, að ellin sækir þá heim og
þeir fara að verða hópnum til
trafala. Leggja þeir þá leið sína
innst inn í frumskógana til þess
að deyja í hinum svonefndu
„kirkjugörðum fílanna“.
Ég skal reyna að skýra þessa
gátu og lýsa því sem skeður. Við
skulum taka sem dæmi aldrað-
an karlfíl, sem hálfáttræður á-
kveður að yfirgefa hópinn og
lifa ehm það sem hann á eftir.
Hann hættir að taka þátt í hin-
um árlegu ferðum hópsins, en
tekur sér bólfestu á hæðadrög-
um við einhverja afskekkta á.
Um monsúnvindatímann veitist
honum tiltölulega auðvelt að
afla sér viðurværis. Þá er nóga
fæðu að fá uppi í hæðunum. En
þegar hitatíminn nálgast og
skógareldarnir byrja, er hann
of gamall og þreyttur til að geta
aflað sér þeirrar næringar, sem
hann þarfnast og öll meltingin
fer úr lagi.
Svo bætist hitasóttin við, og
fílhnn fer niður að ánni, sem
nú er aðeins lítill lækur, en næg-
ir þó til að halda grasinu grænu
á bökkunum. Öldungurinn er
sæll og ánægður, þótt hann sé
máttvana og tærður — og loks,