Úrval - 01.06.1951, Blaðsíða 115

RAUÐA MYLLAN
113
koma með mér — eða á ég að
beita valdi?“
„Sleppið henni,“ sagði Henri.
„Sjáið þér ekki, að þér meiðið
hana?“
Maðurinn vék sér að honum.
„Ég sá hana ávarpa einhvern og
hún hefur ekkert skírteini.
Stúlka, sem stundar götuna,
verður að hafa skírteini.“
„Það getur ekki verið þessi
stúlka — hún hefur verið með
mér í allt kvöld,“ sagði Henri.
Hann laug svo eðlilega, að það
var erfitt að véfengja hann.
„I allt kvöld?“ endurtók mað-
urinn tortrygginn. „Og þér eruð
herra Toulouse, ekki satt?“
„Jú. Og ég ætla að kæra yður
fyrir lögreglunni, ef þér hætt-
ið ekki að ónáða fólk.“
„Fyrir lögreglunni? Það var
smellið. Ég er nefnilega lög-
regluþjónn.“
„Af hverju eruð þér þá ekki
í einkennisbúningi ? Sýnið mér
einkennismerkið!“
Maðurinn sleppti takinu á
stúlkunni og fór að hneppa frá
sér jakkanum. „Ég heiti Patou
og starfa í siðgæðislögreglunni.
Við erum ekki í einkennisbún-
ingum.“
„Gott og vel. Ég tek yður
trúanlegan. En þér hafið rangt
fyrir yður að því er þessa stúlku
snertir. Við höfum verið saman
í allt kvöld.“
Leynilögreglumaðurinn var á
báðum áttum um stund.
„Mér þykir leitt að hafa ó-
náðað yður, herra Toulouse,“
sagði hann. „En við verðum að
gera eins og okkur er skipað,
þér skiljið það. Einhver verður
að gæta velferðar almennings
og hafa augun með þessum
stúlkum.“
„Auðvitað —- ég skil það vel.
Jæja — bon soir, herra Patou.“
Hann kallaði til stúlkunnar.
„Komdu, elskan — við skulum
halda áfram. Það er orðið álið-
ið.“
Þau gengu þögul burt og lög-
reglumaðurinn horfði á eftir
þeim.
Þegar þau komu að horninu
á Canlaincourtgötu, staðnæmd-
ist hann undir götuljóskeri. Nú
gat hann fyrst virt hana fyrir
sér. Hún var ljóshærð og yngri
en hann hafði búizt við — á að
gizka átján, nítján ára. Munn-
ur hennar var stór og varirnar
málaðar. Hún var hvorki í kápu
né með hatt, og Henri hafði
grun um, að hún væri allsnak-
in undir kjólnum. Þó virtist
henni ekki vera kalt. Hún var
auðsjáanlega enginn engill, en
hún var ákaflega girnileg.
„Búið þér hérna nálægt?“
„Já, ég hef vinnustofu við
þessa götu.“
„Lofið mér að vera hjá yður,“
sagði hún ísmeygilega.
„Þér þurfið ekki að borga mér
neitt. Mér er sama, þó að þér
séuð krypplingur. Ég skal vera
góð við yður.“
Rödd hennar var blíð og
lokkandi.
Þarna var þá freistingin