Úrval - 01.06.1951, Page 118

116
írRVAL
andlitsdufti hennar angaði enn
í herbergjunum. Hann yrði
horfinn eftir nokkra daga . . .
Hann staulaðist að málara-
grindinni og fór að mála.
*
„Hefur þú séð hana?.........
Hefur þú séð hana?“
Þessi spurning var á hvers
manns vörum.
„Séð hverja?“
„Auglýsingarmyndina, auð-
vitað! Myndina af stúlkunni,
sejn er að dansa cancan . . .
„Hún er svívirðileg!“
„Hún er listaverk!"
Þetta kom eins og þruma i'ir
heiðskíru lofti. París var í upp-
námi! París var hneyksluð út
af einni auglýsingamynd!
Myndin var allstaðar — það
var ómögulegt að forðast hana
eða gleyma henni.
Blöðin ræddu mikið um
myndina. Sum fordæmdu hana
og vildu láta rífa hana niður
umsvifalaust. Önnur sögðu að
hún væri fyrsta listræna götu-
auglýsingin. Siðgæðispostular
héldu því fram, að ungu stúlk-
urnar í París væru í hættu og
kvenfólk gæti ekki lengur geng-
ið um göturnar án þess að
roðna.
Henri var alveg forviða á
þessum látum. Hann var eins og
maður, sem hefur kastað stein-
völu í fönn og komið af stað
snjóflóði.
Hann hafði ekki lengur vinnu-
frið fyrir fólki, sem kom til
þess að biðja hann um að
teikna auglýsingamyndir. Allir
vildu fá auglýsingamyndir
— lífstykkjaverksmiðjur, ilm-
vatnsframleiðendur, leikhús-
stjórar, jafnvel leikkonur.
Vinir hans reyndu að telja
hann á að neyta sigursins og
fara að teikna auglýsingamynd-
ir, að minnsta kosti 1 ígripum
— hann myndi kynnast fræg-
um mönnum og háttsettu fólki
við það, í stað þess að vera sí
og æ umkringdur af sníkju-
dýrum og landeyðum á Mont-
martre. En Henri sat við sinn
keip.
Þó gat hann ekki neitað því,
að hann var farinn að verða
leiður á Montmartre. Cancan
stúlkurnar höfðu breytzt. Þær
voru ekki lengur eins frjálsleg-
ar og gázkafullar og þær höfðu
verið í l’Ely. Á þremur árum
hafði Rauða myllan breytt þeim
í stoltar atvinnudansmeyjar og
fégráðugar daðurdrósir. La
Goulue, sem hann hafði gert
fræga með mynd sinni, var orð-
in drambsöm. I augum Henris
var hún ekki lengur ímynd lífs-
fjörsins og gázkans á Mont-
martre.
Mánuði síðar varð Henri fyr-
ir miklu áfalli. Zidler sagði
honum, að hann hefði selt
Rauðu mylluna. Hann ætlaði að
opna nýjan skemmtistað við
Champs Elysées . . .
Henri var svipað innan-
brjóst og þegar móðir hans
sagði honum forðum að hann
ætti að fara að ganga í