Úrval - 01.06.1951, Qupperneq 120

118
ÚRVAL
Wilde, rétt áður en hann var
handtekinn . . . Hann um-
gekkst hefðarfólkið eins og
jafningi þess og hélt sjálfur
stórkostlegar veizlur.
Þannig liðu þessi fimm ár.
Og nú ? Hann var að vísu
farinn að þreytast, en lifði þó
sama lífinu af vana. Hann fór
enn úr einum veitingastaðnum
í annan. Og hann var enn ein-
mana, þrátt fyrir allt. Honum
var nú orðið ljóst, að engin
kona myndi elska hann —
hann vissi, að brosinu og skjall-
inu var ekki beint til hans
sjálfs, heldur til listamannsins
Lautrec. Hann var ekki nema
þrjátíu og tveggja ára gamall,
en leit út fyrir að vera hálf
fimmtugur. Heilsa hans var að
bila. Hönd hans titraði svo
mikið, þegar hann lyfti vínglasi,
að hann varð að styðja hana
með hinni hendinni. Honum
batnaði ekki lengur í fótunum
við að drekka. Hann hafði stöð-
uga verki í þeim.
Hve lengi myndi hann þola
þetta líf? Hann vissi það ekki,
og honum var í rauninni sama.
Dag nokkurn lagði hann leið
sína til Maurice, fornvinar síns.
Maurice hafði lagt mikið að sér
síðustu árin og hafði nú opnað
litla málverkaverzlun.
Maurice leit upp frá skrif-
borðinu. „Bonsoir. Henri — ó,
nú hefur þú aftur verið að
drekka!“
,,Ég fékk mér bara tvö glös
— jæja, segjum þrjú •— og svo
eitt á leiðinni hingað. Má ég'
fá mér sæti?“
„Gerðu svo vel. Og lestu
hérna um sýninguna þína í
blaðinu, meðan ég er að ljúka
við þetta bréf.“
Henri tók blaðið og las:
„Fyrsta sérsýning þessa unga
og djarfa listamanns, sem verð-
ur opnuð á morgun í Galerie
Joyant, verður áreiðanlega
. . .“ — „Þeir ætla að kalla mig'
ungan og djarfan listamann,,
þó að ég verði níræður."
„Níræður!“ Maurice ritaði
nafn sitt undir bréfið og setti
það í umslag. „Ef þú heldur
svona áfram, getur þú talið þig
heppinn, ef þú verður fertug-
ur.“
„Sleppum því. En segðu mér.
Maurice, er allt tilbúið niðri?
Er vínið komið? Hve mikið er
af konjaki?"
„Nóg til að fleyta herskipi.
En ég vona að þú og vinir þín-
ir hafið ekki svo hátt, að fólk
hneykslist."
„Hafðu engar áhyggjur af
því, við höfum ekki hátt. Gest-
irnir koma smátt og smátt,
bakdyramegin. Missia kemur
og Jane Avril hefur líka lofað
að koma. Ég býzt ekki við að
það verði fleiri en tuttugu til
þrjátíu manns. Æ, ég gleymdi
því, að ég bauð Degas líka.
Hann sagðist aldrei sækja mál-
verkasýningar, hvað sem í boði
væri. Hann getur ekki þolað
mannaþef. Ég varð fyrir von-
brigðum, því að ég var að vona