Úrval - 01.08.1951, Qupperneq 125

ÞEGAR HJARTAÐ RÆÐUR —
123
inni í herbergi sínu, gekk um
gólf og stundi hátt, braut penna
sína, endurtók og breytti hundr-
að sinnum, skrifaði upp og strik-
aði út jafnoft, og byrjaði svo á
upphafinu daginn eftir með óbil-
andi brautseigju. Hann gat eytt
sex vikum í að lagfæra eitt blað,
og stundum lauk öllu erfiði hans
með því, að hann skrifaði loks
lagið nákvæmlega eins og hon-
um hafði komið það í hug í
fyrsta innblæstrinum.“ Hann
lauk við Sónötu í G-moll seint
um haustið 1846, áður en hann
fór frá Nohant. Hann hafði sam-
ið hana meðan George var að
skrifa skáldsöguna Lucrezia
Floriani, sem fór að birtast í
Courier Frangais í júní sama ár.
'Chopin hafði lesið kaflana jafn-
óðum og George skrifaði þá. Var
lionum ljóst, að persónan Karol
í sögunni var hann sjálfur?
Gerði hann sér grein fyrir því,
að enda þótt ævintýri þeirra
væri ekki enn lokið, þá hafði
George skrifað sögu þess, á
sama hátt og hann hafði samið
„svanasöng“ sinn, cello-sónöt-
una, síðasta mikla tónverk-
ið sitt? Samkomulagið á heim-
ilinu hafði farið versnandi um
hríð. Fólk hvíslaðist á um það,
að dóttir George Sand, Solange,
væri að reyna að ná elskhuga
móðúr sinnar á sitt vald. George
vildi ekki viðurkenna, að hin
átján ára gamla dóttir sin
gæti freistað Chopins. Það var
of mikil auðmýking, of mikið
vanþakklæti fyrir allt, sem hún
hafði gert. En henni gramdist,
þegar Chopin studdi málstað So-
lange í deilum innan f jölskyld-
unnar — og hún gat ekki van-
metið þá yfirburði, sem æska
dótturinnar veitti henni. Sjálf
var hún orðin fjörutíu og tveggja
ára gömul.
Ástandið versnaði enn við það,
að Maurice, sem nú var orðinn
myndugur, leit á sig sem hús-
bónda á heimilinu og fór ekki
dult með andúð sína á Chopin.
Eftir mikla orðasennu hótaði
hann að fara burt af heimilinu.
George, sem var hrædd um að
Maurice myndi gera alvöru úr
hótun sinni, snerist á sveif með
syni sínum og gegn Chopin, sem
verið hafði elskhugi hennar í
níu ár. Chopin laut höfði og
sagði lágt: „Þú elskar mig ekki
lengur.“ George, sem þrýsti sér
upp að Maurice, svaraði engu.
Sjúkdómurinn hafði herjað
svo á Chopin, að hann var orð-
inn eins og skuggi. Augun voru
innfallin og vangarnir holdlaus-
ir. Það mótaði fyrir beinagrind-
inni undir gagnsæju hörundinu.
Aðeins hár hans, sem ávallt var
jafn vandlega skrýft, var ósnort-
ið af hrömunareinkennum dauð-
ans.
Aðrar þjáningar bættust líka
við líkamlegan sjúkleika hans.
Þegar vinir Chopins lásu Lucre-
zia Floriani, urðu þeir ævareiðir
út í George fyrir það, að hún
hefði notað hann sem fyrirmynd
einnar persónunnar í sögunni.
George neitaði því mjög ákveð-