Úrval - 01.06.1954, Qupperneq 17

HÝTIN GURINN
15
ur sínum, sem var þögull og
strangur og óútreiknanlegur.
Móðir hans var málgefin, en
þagnaði skyndilega þegar henni
varð litið á föðurinn. Þau rifust
aldrei, en samt var eitthvað
dularfullt í sambandi þeirra.
Hann hafði fundið, að þau voru
á einhvern óljósan hátt and-
stæðingar og hann fylgdi föður
sínum. Hann sat á milli þeirra
á kvöldin og skoðaði rýtinginn.
Hann var ekki leikfang, heldur
vopn, til þess gert að beita því
þegar stundin kæmi. Finnskir
sjómenn voru alltaf með svona
rýtinga á sér.
¥¥ANN vann störf sín eins og
venjulega og skipaði skrif-
stofustúlkunum fyrir. Það kom
yfir hann einhver undarleg,
dimm fagnaðarkennd. Nú var
runninn upp hinn rétti tími til
að taka í taumana, hiklaust og
gagngert. Hún skyldi ekki fá
að eyðileggja son hans. Allt í
einu sá hann fyrir sér litla
skelfda andlitið og kenndi til
einhvers, sem líktist meðaumk-
un, einhvers sem hann vildi ekki
vita af. Rýtingurinn risti í
gegnum hugsanir hans og skar
allan óþarfan, skaðlegan veik-
leika burtu. Hann átti að vera
styrkurinn í þroska drengsins,
alvaran, ábyrgðartilfinningin.
En drengurinn faldi sig alltaf
undir pilsfaldi móður sinnar. Ef
þetta héldi þannig áfram, mundi
illa fara fyrir honum. Það var
sama veiklyndið í andlitsdrátt-
um hans og hennar.
Hann beit saman vörunum og
hrukkaði ennið. Eg hef aðvar-
að þau, hugsaði hann, ég hef
þolað þeim nóg. Þegar leið á
daginn fann hann, að það
losnaði um eitthvað innra með
honum, eitthvað sem lengi hafði
hlaðizt upp og hvílt á huga
hans eins og óbærilegt farg.
Þau höfðu skapað sér heim ut-
an við hann, þó að það væri ein-
göngu í krafti hans, sem þau
lifðu og voru til. Þau voru
nrædd við hann og hörfuðu frá
honum. I kvöld ætlaði hann að
sýna þeim, hver væri sigurveg-
arinn. Hirðuleysið um rýting-
nn var dropinn, sem varð til
bess að út úr flæddi. Honum
fannst óljóst, sem hann hefði
búizt við þessu strax þegar
íann gaf drengnum hann. Hann
týndi öllu, var skeytingarlaus
um allt sem kaupa varð fyrir
peninga. Og hver lagði til pen-
ingana? Hann sá í anda sjálf-
an sig sem gamlan mann, sem
varð að greiða ólifnaðar- og
spilaskuldir fyrir misheppnað-
an son sinn. Og konan hans
trítlaði í kringum soninn, varði
hann og reyndi að leyna víxl-
sporum hans, altekin móður-
kennd, sakbitin og fjarlæg öll-
um öðrum en barni sínu. Það
skyldi aldrei fara svo. Hann
var viljasterkur maður, sem lét
skynsemina ráða. Tilviljanir
réðu engu í lífi hans. Hann ætl-
aði sér að nota öll tækifæri, ná