Úrval - 01.06.1954, Síða 35

Kona hugleiðir andlegt og
líkamlegt ástand sitt
þegar hún á —
Barn í vœndiim
Grein úr „Vi“,
eftir „Karimor“
ALLT í einu, þegar ég er önn-
um kafinn, f inn ég að spyrnt
er í þind mína. Ég er kannski
stödd á fundi. Það er verið að
ræða mál, sem mér finnst mikil-
vægt. Ég er í ákefð minni að því
komin að leggja orð í belg. Þá
finn ég þennan litla fót: ég er
líka til, segir hann. Og á samri
stundu verður rödd mín mildari.
Ég segi að öllum líkindum það
sem ég ætlaði að segja, en röddin
verður rólegri, orðin hógværari.
Brölt barnsins litla hefur gjör-
breytt hugblæ mínum. Mig lang-
ar til að hlæja. Mér finnast
skoðanir mínar ekki mikilvægar
lengur. Kannski eru þær réttar,
kannski alrangar. Mér finnst
ekkert víst lengur nema hin
leyndu tengsl milli mín og barns-
ins, meðan tunga mín talar um
eitthvað annað.
Ein vinkona mín sagði við mig
um daginn, næstum í ásökunar-
róm: „Þú ert bara alveg eins og
þú átt að þér. Næstum eins og
þú hefðir ekki hugmynd um að
þú ættir von á barni.“
Verið getur að með manni
leynist einhver vottur af of-
metnaði: það skal enginn geta
kvartað undan því, að hún hafi
gjörbreytzt eftir að hún varð
þunguð. Óttinn við öfund guð-
anna er kannski einnig að verki.
Meðgöngunni fylgir alltaf nokk-
ur óvissa, sem okkur hættir til
að mikla fyrir okkur. Gerðu þér
ekki of glæstar vonir! Þá verð-
urðu kannski fyrir vonbrigðum!
En fyrst og fremst er hér um
allt annað að ræða, um nýja
tegund innileiks ogtrúnaðarsam-
bands, sem við leynum helzt
öðrum, á sama hátt og ung
stúlka reynir að þurrka spor
sælunnar af andliti sínu þegar
hún kemur af fyrsta fundi við
elskhuga sinn. Jafnvel þegar ég
er ein, reynist mér örðugt að
skilgreina þetta nýja ástand.
Ástæðan til þess að ég ætla þó
að gera tilraun til þess hér er
sú, að við heyrum svo oft talað
um meðgönguna sem sjúkdóm
eða sem ástand á mörkum hins
abnormala, þar sem hætta leyn-
ist við hvert fótmál. Allt það
sem jafnöldrur okkar á tektar-
árunum fræddu okkur um, til
dæmis, eða það sem fólki getur
5