Úrval - 01.06.1954, Síða 106

104
ÚRVAL
yfir trúarjátningu sinni: „Fólk
verður að treysta hvert öðru. Ef
traustið vantar, eru orð gagn-
laus. Og þó að tvær manneskj-
ur beri fullt traust hvor til
annarrar, þá eru þær eftir sem
áður tvær manneskjur. Hve
mjög sem þær hjálpa hvor ann-
arri, þá eru þær þó einstaklingar
þegar allt kemur til alls. Ef þær
geta ekki borið byrðar sínar
hvor fyrir sig, þá geta þær ekki
heldur borið þær sameiginlega.“
„Þú átt þá við að Jim verði
að bjarga sér sjálfur."
„Eg veit að ég get ekki gert
það fyrir hann,“ sagði hún; „það
getur enginn.“
„Ef til vill heldur hún að hún
geti bjargað honum?“
„Það er sama hvað hún held-
ur,“ sagði Rústa. „Það er undir
Jim sjálfum komið —“. Hún stóð
upp og kveikti ljósið. „Við skul-
um fara,“ sagði hún.
Nú vissi ég hvernig málið stóð.
Hún var að gefa Jim tækifæri
til að sýna að hann væri maður.
Ef til vill var þetta rétthjá henni.
En ef til vill hafði hún ekki
reiknað með því að Jim var or-
ustuflugmaður, sem hafði farið
í sextíu árásarferðir í stríðinu.
#
Rústa fór löngu áður en veizl-
unni lauk. Allt gekk eins og í
sögu og hennar þurfti því ekki
lengur við, og auk þess hafði
samtal okkar hert á henni að
fara heim. Þegar hún var að
ganga niður tröppurnar, skautzt
maður út úr þokunni og kom á
móti henni. Hann hafði auðsjá-
anlega verið að bíða eftir henni,
og í fyrstu hélt hún að það væri
Jim. En svo sá hún hver það
var. Hann greip í hönd hennar.
Þetta var Allan, og meira að
segja allsgáður. Þótt undalegt
sé, þá lagðist það illa í hana að
hann skyldi ekki vera drukkinn
eins og venjulega.
„Ég verð þér samferða," sagði
Allan. „Ég verð að tala við ein-
hvern. Þú ert eina manneskjan
hér sem ég treysti. En þú verð-
ur að lofa mér einu — þú mátt
aldrei segja nokkrum lifandi
manni frá því sem ég ætla að
segja þér.“
Hún var bæði þreytt og á-
hyggjufull, og auk þess óttasleg-
in. Annars hefði hún aldrei lof-
að þessu. En henni kom ekki
heldur til hugar að það gæti ver-
ið neitt alvarlegt, sem Allan
Harding hefði á samvizkunni.
En hún sá að honum leið illa
og taldi það skyldu sína að hug-
hreysta hann.
„Mér hefur verið boðið að
taka þátt í afmælishátíð í gamla
skólanum mínum“. sagði hann.
„Ég á að halda ræðu, því að ég
er sá eini af mínum árgangi
sem hef orðið dálítið frægur.
Þeir ætla að halda sýningu á
mér í einkennisbúningnum.
Mamma fer líka. Það verður
merkisdagur í lífi hennar.“ Hann
hló. Það var aumkunarverðasti
og ljótasti hlátur, sem Rústa
hafði heyrt. Það var eins oghann