Úrval - 01.06.1954, Síða 110

108
ORVAL
„Það er ósatt,“ sagði Rústa.
„Þér vitið það. Magga er eins
og við flestar. Hún reyndi að
vera honum góð eiginkona. Og
hún er að reyna að vera það enn
með því að verja hann og yður
— af því að þér eruð móðir
hans. Þér hafið gert henni lífið
erfitt. En hún hefnist ekki á yð-
ur fyrir það — jafnvel þó að
það kosti hana---------.“
„Þessi stúlka getur ekki gert
mér neitt.“
„Jú, víst getur hún það — en
hún gerir það ekki. En ég læt
þetta ekki viðgangast. Fáið
mér bréfið.“
„Ég hef ekkert bréf. Ég reif
það. Það var skrifað í brjálæði.
Veslings drengurinn vissi ekki
hvað hann var að gera —“
„Hann var að segja sannleik-
ann í fyrsta sinn — og Magga
veit það. Hann sagði mér það
sjálfur. Ég lofaði að þegja. En
ég lofaði líka að hjálpa Möggu,
og það loforð verð ég að efna.
Þér afhendið lögreglunni bréf-
ið.“ Rödd hennar varð mildari.
„Þér hafið ekki eyðilagt það
frú Harding. Það er síðasta
bréfið frá honurn. Þér geymið
það. Hann sagðist ætla að skjóta
sig af því að hann væri svikari
og lygari og treysti sér ekki
til að lifa lengur. Þetta síðasta
afrek hans var líka blekking.
Hann setti það ekki á svið sjálfs
sín vegna — heldur vegna yðar.
Þér voruð alltaf að tala um hve
mikiu þér hefðuð fórnað fyrir
hann. Hann var eins og lítill
skóladrengur, sem beitti svik-
um í prófi til þess að þér yrðuð
stolt af honum — til þess að
hann gæti greitt skuld sína.“
Ég gieymi aldrei hinu hrylli-
lega og brjóstumkennilega
gamla andliti — ótta þess,
blygðun þess og illgirnislegri
þrákelkni.
„Ég segi aldrei neitt. Aldrei.
Ég svík hann ekki — til þess
að bjarga henni —“
„Það getur verið að þér viljið
ekki bjarga henni,“ sagði Rústa
rólega — „en þér viljið áreiðan-
lega bjarga barni Allans — ef
til vill verður það sonarsonur.“
Þetta var síðasta spilið sem
hún haf ði á hendinni. En það var
gott spil. Gamla andlitið breytti
skyndilega um svip. Augun fyllt-
ust tárum. Ég þoldi ekki að
horfa á hana. Ég sá að Rústa
gekk til hennar og tók í hönd-
ina á henni. Hún sagði blíð-
lega: „Yður mun líða miklu
betur. Allan rnundi hafa beðið
yður um að gera þetta.“
Ég gat ekki horft á þetta
lengur. Ég veit ekkert um
hvernig lokauppgjörið milli þess-
ara tveggja kvenna fór fram.
Ég laumaðist út og beið á hótel-
tröppunum í myrkrinu og rign-
ingunni.
*
Rústa kom út og stakk hend-
inni undir handlegg rninn og við
leiddumst gegnum regnið og
myrkrið, eins og þetta hefði ver-
ið vornótt. Og í rauninni var vor-