Úrval - 01.12.1955, Side 15

ÆVINTÝRIÐ UM „APAPÓSTRIÐ"
11
svara til blóðflokka hjá mönn-
um. A-flokkur hefur fundizt
hjá sjimpönsum og górillum, B-
flokkur og AB-flokkur hjá
órangútönum, en O-flokkur að-
eins hjá sjimpönsum. Þessi blóð-
samsvörun manna og apa er
ekki notuð í læknisfræðinni —
að minnsta kosti ekki þegar um
blóðgjafir er að ræða — af
því að það er miklu einfaldara,
og vafalaust ákjósanlegra, að
nota mannsblóð.
P. B.: Er hægt að taka líf-
færi úr apa og græða það í
mann — fræðilega séð að
minnsta kosti ? Hvað er að
segja um yngingartilraunirnar,
sem Serge Voronoff gerði á sín-
um tíma? Ef ég man rétt,
græddi hann apaeistu í menn.
J. R.: Voronoff notaði einkum
eistu úr mannöpum — aðallega
sjimpönsum — þó að hann hafi
að vísu einnig gert tilraunir með
eistu úr óæðri öpum, svo sem
babúnum o. fl. En þrátt fyrir
endurteknar fullyrðingar hans
um hið gagnstæða, lifa kirtla-
vefir úr öpum ekki —- jafnvel
ekki úr mannöpum — sem
græðlingar í mannslíkamanum.
Það er að vísu rétt, að slíkir
vefir geta lifað nqkkurn tíma
ágræddir og jafnvel starfað að
meira eða minna leyti. þ. e. gefið
frá sér vaka. I því er fólgin
skýringin á skammvinnum ár-
angri, sem varð af ágræðslutil-
raunum Voronoffs. En um á-
græðslu í hinni eiginlegu merk-
ingu orðsins var ekki að ræða.
P. B.: Er sem stendur nokk-
ursstaðar unnið að umtalsverð-
um líffræðilegum tilraunum.
sem snerta skyldleika apa og
manna?
J. R.: Líffræðilegum tilraun-
um? Nei. Fyrir nokkrum árum
var allmikið talað um möguleika
á kynblöndun manna og apa, og
ég hygg jafnvel að einhverjar
tilraunir með sæðingu — að
sjálfsögðu sæðingu kvenapa
með karlmannssæði — hafi
verið gerðar. En árangurinn
varð auðvitað enginn, og gat
raunar ekki orðið neinn, því að
enda þótt apar og menn séu að
ýmsu leyti líkir, eru þeir of
fjarskyldir til þess að hugsan-
legt sé, að þeir geti átt saman
afkvæmi. Aftur á móti eru ap-
ar notaðir sem tilraunadýr í
læknisfræði, því að þeir taka
flesta þá sjúkdóma, sem hrjá
manninn.
P. B.: Ef fósturkenningin er
rétt, væri þá ekki hugsanlegt að
vísindamenn gætu skapað það á-
stand í mannöpum, sem stuðlaði
að því að viðhalda fósturein-
kennum í afkvæmum eftir að
þau eru stálpuð ? Þér hafið sjálf-
ur sagt, að einhverntíma kunni
sá dagur að koma, að maður-
inn geti „framlengt fósturein-
kenni“ í sjálfum sér með notk-
un sérstakra vaka. Þetta atriði
skulum við þó, ef yður er sama.
ræða seinna, þegar við tökum til
umræðu sköpun ,,nýs manns.“
En mundi ekki vera auðveldara
að gera tilraunir til „framleng-