Úrval - 01.12.1955, Síða 19

KVÖLDIÐ SEM ÉG KYNNTIST EINSTEIN
15
,,Jæja,“ sagði hann, „viljið
þér nú lofa mér að heyra það
sem þér voruð að hlusta á?“
Einfaldasta svarið fannst mér
vera að syngja þessar ljóðlínur.
Ég gerði það og reyndi eftir
mætti að halda laginu og koma
í veg fyrir að röddin brysti.
Svipurinn á andliti Einsteins var
eins og sólarupprás.
,,Þarna sjáið þér!“ hrópaði
hann fagnandi þegar ég var bú-
inn. „Þér hafið söngeyra!"
Ég tautaði eitthvað um það,
að þetta væri uppáhaldslagið
mitt, sem ég hefði heyrt hundr-
uð sinnum og það væri því eng-
in sönnun.
„Hvaða vitleysa!" sagði Ein-
stein. „Þetta sannar einmitt allt!
Munið þér eftir fyrsta reiknings-
tímanum yðar í skóla? Segjum
að fyrstu kynni yðar af tölum
hefðu verið þau, að kennarinn
hefði fengið yður deilingar- eða
brotadæmi til úrlausnar. Mynd-
uð þér hafa getað leyst þau?“
„Nei, auðvitað ekki.“
„Einmitt!" Einstein veifaði
pípumunnstykkinu sigrihrós-
andi. „Það hefði ekki verið hægt
og yður mundi hafa fallið all-
ur ketill í eld, Þér mynduð hafa
lokað huga yðar fyrir deilingu
og brotum. Hugsanlegt er, að
vegna þessara mistaka kennar-
ans, hefðu fegurð deilingar og
brotareiknings orðið yður lokuð
bók alla ævi.“ Hann lagði á-
herzlu á orð sín með því að
veifa pípumunnstykkinu. „En
enginn kennari mundi haga sér
þannig. Hann byrjar á undir-
stöðuatriðunum — og þegar þér
hafið náð tökum á þeim, byrjar
hann að kenna yður deilingu
og brot. Þannig er það með
tónlistina." Einstein tók upp
Bing Crosby plötuna. „Þetta
einfalda ljúflingslag er eins og
einföld samlagning eða frádrátt-
ur. Þér hafið náð tökum á því.
Nú skulum við snúa okkur að
flóknari viðfangsefnum.“
Hann tók aðra plötu og setti
hana á fóninn. Gullin rödd
John McCormacks fyllti her-
bergið, lagið sem hann söng var
„Hornablásarinn". Eftir örfáar
ljóðlínur stöðvaði Einstein fón-
inn. „Svona!“ sagði hann. „Vilj-
ið þér nú ekki syngja þetta
eftir ?“
Ég gerði það — feiminn og
hikandi, en furðulega rétt að
mér fannst. Einstein horfði á
mig og á andliti hans var svip-
ur, sem ég hef aðeins einu sinni
séð á ævi minni: það var á and-
liti föður míns þegar hann
hlustaði á mig flytja kveðju-
ávarp fyrir hönd samstúdenta
minna við skólaslit að loknu
stúdentsprófi.
„Afbragð!“ sagði Einstein.
þegar ég þagnaði. „Fyrirtak!
Og nú þessa.“
„Þessi“ reyndist vera Caruso-
plata með aríu úr Cavalleria
Rusticana, sem ég bar ekki
nokkur kennsl á. Samt tókst
mér að hafa eftir nokkurn veg-
inn óbrjálaðar fyrstu „stiófur“
hins mikla söngvara. Andlit