Úrval - 01.12.1955, Síða 23

RÁÐ TIL UNGRAR STÚLKU
19
þér ekki? Þú snýrð hnappnum
og færð Sydney. Þú snýrð hon-
um lengra, og Sydney hverfur.
Enn snýrðu honum og þá kemur
Virginía. „Stundum þykir mér
gott að vera Virginía". Ekki
væri nema eðlilegt, að þú ætlist
til þess að Georg verði alltaf
Georg. En það verður hann
ckki. Til að lifa í þessum
heimi sem hann skapar sjálfur
verður hann að draga sig út úr
þeim heimi, sem ykkur er sam-
eiginlegur. Einn góðan veður-
dag líturðu á Georg og allt í
einu verður þér ljóst að enda
þótt líkami hans sé þarna, er
hann sjálfur fjarri. Skrítið . . .
Georg horfinn! Hvar er hann?
,,Á fimmtudagskvöldið,“
sltrifar Flaubert, ,,sat ég sæll í
tvær stundir með höfuðið í
höndum mér og lét mig dreyma
um bjarta virkisveggi Ecbat-
ana.“
George er einmitt þar: hann
er að horfa á virkisveggi Ecbat-
ana. Eða Xanadu. Eða Tim-
búktú. Hann sér þá. Að baki
þeirra heyrir hann raddir. Hann
finnur angan borgarloftsins. Og
veggirnir sem hann sér eru
raunverulegri en veggirnir í
stofunni ykkar, sem þú valdir
litina á af svo mikilli umhyggju.
Raddirnar eru raunverulegri en
rödd þín. Anganin — hvort sem
hún er af reykelsi eða úlfalda-
mykju — er raunverulegri en
anganin af steikinni, sem berst
framan úr eldhúsinu þínu.
En öll ferðalög eru ekki land-
fræðilegs eðlis. Það eru til stað-
ir í miklu meiri fjarlægð en
þeirri sem mæld verður í mílum.
Verið getur að Georg sé ekki
að dreyma um Ecbatana held-
ur um fortíð gamla mannsins,
sem sat andspænis honum í
neðanjarðarlestinni í gærkvöldi.
Eða hann er kannski að reyna
að sjá inn í framtíð konunnar
með rauða hattinn, sem hann
mætti á götu á sunnudaginn var.
En hver svo sem ferðin er, þá
er það langferð, sem þú munt
aldrei geta farið með honum.
Það er sama hve náið samband
ykkar er, þær stundir munu
alltaf koma þegar þú verður al-
ein. Hurð verður lokað — og
læst — milli ykkar. Og á hana
verður letrað: „Farinn til Ec-
batana. Kem aftur eftir tvo
tíma.“ Eða tvo daga. Eða tvær
vikur. Og það er seldur aðeins
einn farmiði. Fjölskyldufarmið-
ar með afslætti fást ekki til
Ecbatana.
Hvaða normal maður situr
tvo tíma í sæludraumi með and-
litið í höndum sér? Ertu nú
farin að skilja hvað Flaubert á
við þegar hann kallar lista-
manninn „ófreskju, eitthvað
utan við náttúruna"? Þegar
hann var að skrifa lýsinguna á
dauða Emmu Bovary hafði ars-
enikið, sem hún tók inn, svo
mikil áhrif á hann, að hann
kastaði tvisvar upp miðdegis-
verðinum. Skáldskapurinn verð-
ur veruleikanum sterkari.
Það er sízt að undra þótt rit-