Úrval - 01.12.1955, Síða 64

60
TjRVAL
fælast og kasta mér af sér ef
hann fengi veður af fílnum.
Boðliðinn var kominn aftur
að vörmu spori með byssuna
og fimm skothylki, og á meðan
höfðu nokkrir innbomir menn
komið aðvífandi og skýrt mér
frá því, að fíllinn væri úti á
rísakri aðeins nokkur hundruð
metra í burtu. Þegar ég lagði
af stað streymdi fólkið út úr
húsunum og hélt í humátt á
eftir mér. Það hafði séð byss-
una og allir æptu æstum rómi
að ég ætlaði að skjóta fílinn.
Það hafði gefið fílnum lítinn
gaum meðan hann var að eyði-
leggja heimili þess, en þegar
átti að skjóta hann, kom ann-
að hljóð í strokkinn. Það var
eins og þjóðhátíð fyrir fólkið,
raunar á sama hátt og það
mundi hafa verið í Englandi.
Auk þess vildi það fá fílakjöt-
ið. Mér stóð ekki á sama um
þetta. Það var ekki ætlun mín
að drepa fílinn — ég hafði að-
eins sent eftir byssunni til þess
að geta varið mig ef þörf gerð-
ist — og það er alltaf óþægi-
leg tilfinning að vita af fjölda
fólks á eftir sér. Ég gekk föst-
um skrefum niður hæðina með
byssuna um öxl og vaxandi
mannfjöldann á hælum mér, en
fann með sjálfum mér hve
bjánalegt þetta sjónarspil var.
Fyrir neðan hæðina var mal-
bikaður vegur og handan hans
nokkur hundruð hektarar af
óræktuðum, blautum rísökrum
og stóðu grasivaxnir þúfna-
kollar upp úr leðjunni hér og
þar. Fíllinn stóð um fimm metra
frá veginum. Hann lét sig engu
skipta þó að mannf jöldinn nálg-
aðist. Hann rykkti upp stórum
grasvöndum, sló þeim í fætur
sér til að hrista af þeim mold-
ina og stakk þeim upp í sig.
Ég staðnæmdist á veginum.
Undir eins og ég sá fílinn vissi
ég að þarflaust var að skjóta
hann. Það er alvörumál að
drepa taminn fíl, úrræði sem
ekki er gripið til nema í ýtrustu
neyð — sambærilegt við það að
eyðileggja stóra og dýra vél.
Nú var fíllinn meinlaus eins og
kýr þarna sem hann stóð á beit
rólegur og afskiptalaus. Ég
var, og er enn, sannfærður um,
að æðiskast hans var lið-
ið hjá, og þá yrði hann þarna
á rölti, engum til meins, þang-
að til stjórnandi hans kæmi að
sækja hann. Auk þess hafði ég
ekki neina löngun til að drepa
hann. Ég ákvað því að hafa gát
á honum um stund til þess að
fullvissa mig um að hann réðist
ekki til árásar að nýju. Síðan
gat ég farið heim.
En á sömu stundu varð mér
litið sem snöggvast á mann-
fjöldann, sem komið hafði á
eftir mér. Það var ótrúlegur
manngrúi, minnst tvö þúsund
manns og fleiri bættust við með
hverri mínútu. Ég leit yfir
þetta haf af gulum andlitum
og marglitum klæðum; á öllum
andlitunum var sami svipur
sællar eftirvæntingar; allir