Úrval - 01.12.1955, Qupperneq 69

Maurarnir deyja ekJki ráðalausir
þegar matur er annarsvegar.
Merkilegt hátterni maura.
Grein úr „Science Digest“,
eftir O. A. Battista, Sc.D.
A/íAURAR hafa leikið á mig
oftar en einu sinni. Eink-
um er mér í fersku minni þegar
skordýrafræðingur kom í heim-
sókn til okkar í sumarbústaðinn
um eina helgi í fyrrasumar. Ég
gortaði af því, að ég gæti geymt
mat í opnu íláti í heila viku án
þess að húsmaurar kæmust í
hann.
Á sunnudagskvöldið áður en
við yfirgáfum sumarbústaðinn
setti ég stóran tréstamp á mitt
eldhúsgólfið, hálffyllti hann af
vatni og setti háan trékoll á
fjórum fótum í miðjan stamp-
inn. Á kollinn setti ég skál með
þrem eða f jórum súkkulaðimol-
um. Svo dýfði ég pensli í lím-
kvoðu, sem ekki harðnaði, og
dró með honum breiðan hring
í kringum stampinn. Ég virti
ánægður fyrir mér handarverk
mitt, sannfærður um að ég
mundi koma að súkkulaðinu ó-
snertu um næstu helgi.
Þegar við skordýrafræðingur-
inn komum inn í sumarbústað-
inn sex dögum síðar, var urmull
af maurum að gæða sér á súkku.
laðinu!
Aðferð mauranna hafði verið
þessi: einföld röð af maurum
hafði gengið út í límið. Þeir
festust að sjálfsögðu og fórn-
uðu sér þannig fyrir heildina
með því að mynda brú yfir lím-
ið. Maurum er meinilla við vatn,
en svo freistandi hefur sælgætið
verið, að þeir létu það ekki aftra
sér. Þeir höfðu byggt brú yfii
vatnið. Höfðu þeir safnað ör-
smáum tréflísum og stráum og
límt saman með munnvatni sínu
þangað til brúin náði að einum
stólfætinum. Var látlaus straum-
ur af maurum eftir þessari brú.
En auk þess höfðu nokkrir
maurar fundið upp snjallræði,
sem mjög sjaldgæft er að maur-
um hugkvæmist. Við tókum efi-
ir að nokkrir maurar skriðu
eftir loftinu og þegar þeir vom
beint uppi yfir skálinni með-
súkkulaðinu, létu þeir sig detta
ofan á félaga sína.
Eftir þennan ósigur minn hef
ég lagt mig eftir að kynnast sið-
um og háttum mauranna og orð-
ið margs skemmtilegs vísari við
þær athuganir. Á sólsskinsdög-
um hef ég fylgzt með þeim tím-
um saman. Ekki er að undra
þó að þeir geri mikið illt af sér,
því að þeir eru allra kvikinda
iðnastir við hvað sem þeir fást..