Úrval - 01.12.1955, Qupperneq 91

UNGLINGAR Á GELGJUSKEIÐI
87
undanlátssemi og afskiptaleysi.
En við verðum að forðast alla
óparfa tilfinningaárekstra. Við
verðum stundum að líta á
gelgjuskeiðsunglinga blátt á-
fram eins og taugaveikluð börn.
Ég er sannfærður um, að ef við
gerðum það frá upphafi, þá yrðu
erfiðleikarnir minni, bæði fyrir
unglingana sjálfa og fjölskyld-
ur þeirra. Við þurfum að gera
meira til að hjálpa unglingun-
um að þroska með sér félags-
hugð sína og gera okkur ljóst
hvernig óskir og áhugamál leita
sér útrásar á gelgjuskeiðinu.
AÐ er til nokkuð sem heitir
kynhvöt, sem af hentisemi-
og siðgæðisástæðum er ekki
hægt að fullnægja í samfélagi
voru þar sem heimilið með nokk-
urnveginn fullþroska einstakl-
ingum er uppistaðan. En hvað
á að gera við unglinga sem eru
kynþroska, sem dreymir um
maka og sem blöð, bækur og
kvikmyndir leggjast á eitt um
að örva til kynathafna? Bönn
og forboð ein saman stoða ekki.
Náttúruöfl virða ekki bönn.
Augljóst er, að við fullorðna
fólkið verðum að meðhöndla
kynferðisvandamál gelgju-
skeiðsunglingsins meira í sam-
ræmi við veruleikann en nú á
sér stað. Hér mætti skjóta því
inn í, að oft gerir hvorki upp-
alandinn né unglingurinn sjálf-
ur sér grein fyrir því, að óró-
inn og tvískinnungurinn í lund-
erni unglingsins eru í mjög nánu
sambandi við kynhvötina. Hinu
eiginlega vandamáli er stjakað
til hliðar og á margan hátt
hjúpað slíkri leynd og bann-
helgi, að það blekkir alla aðila.
Og ef málið ber á góma, læt-
ur unglingurinn oft sem hann
hafi engan áhuga á því eða þurfi
sízt af öllu nokkra fræðslu um
það. En þetta sannar á engan
hátt, að unglingurinn hafi ekki
þörf á að fræðast eða létta á
hjarta sínu. Eitt er víst: næst-
um hver einasta móðir meðal
vestrænna þjóða ber kvíðboga
fyrir því að dóttir hennar verði
táldregin og gerð ófrísk, eða að
sonur hennar leiðist út í ólifnað
og verði sér úti um kynsjúk-
dóm.
Viðskulum aðeins líta á nokk-
ur atriði þessa vandamáls. For-
eldrar geta ekki verið barnfóstr-
ur hálffullorðins fólks. Mögu-
leikar til að ala upp stálpaða
unglinga eru mjög takmarkaðir.
Frumskilyrði þeirra allra er
trúna&arsamband milli kynslóð-
anna, að börnin finni að við
treystum þeim og tortryggjum
þau ekki, jafnvel þó að þeir
komi stundum dálítið seint
heim á kvöldin. Varast skyldu
foreldrar að hnýsast í skrif-
borðsskúffur, vasa, dagbækur,
eða bréf barna sinna. Þesskon-
ar hnýsni er ekki til þess fallin
að skapa trúnaðartraust. Hún
getur orðið til þess að ungling-
urinn grípi til örþrifaráða í
sjálfstæðisbaráttu sinni, því að