Úrval - 01.12.1958, Qupperneq 22

tjRVAL
þerra tárvot augu sín til þess
að tjá einmanaleik sinn. Hér ber
enn að sama brunni: þegar leik-
rit metur einskis þýðingu sína
fyrir mannkynið, lætur það
staðar numið við tilfinninga-
átök, þennan freistandi skjöld
gegn sönnum dramatískum á-
hrifum, þessa fölsun á því sem
er mergurinn málsins.
Það er táknrænt fyrir það
hugboð vort að vér séum bund-
in, að vér höfum numið á brott
af leiksviðinu hurðir, veggi og
loft. En glöggt auga sér enn
allt þetta á sviðinu. Ef til vill
á það í sannleika eftir að hverfa,
þá fyrst þegar sjón vor stað-
næmis ekki við foreldrana, sem
eru þegar öllu er á botninn
hvolft ekki nema skuggar guð-
SKUGGAR GUÐANNA
anna, þá fyrst mun sviðið opn-
ast fyrir því ríki þar sem faðir-
inn er ekki hið endanlega yfir-
vald, því ríki þar sem hann er
einnig sonur, því ríki þar sem
trúarbrögðin verða til og mikil-
mennin lifa.
Mikið leikrit er mikil lögspeki.
Jafnvægi er allt. Vér munum
ekki finna það fyrr en vér sjáum
aftur manninn sem heild, fyrr
en viðkvæmni og vald, réttlæti
og nauðsyn standa nakin and-
spænis hvort öðru, fyrr en rétt-
læting drottinvalds og einnig
uppreisnar hefur verið rakin
jafnvel upp á þann regintind
þar sem öndin bregst oss, þar
sem þögnin ríkir ein, vegna þess
að hið æðsta sjónarmið jafnt
og hið smæsta hefur talað.
Nytjaskepna.
1 leit minni að fágætum munum kom ég eitt sinn i fornsölu
Sams Cohen, þar sem ég hafði stundum áður rekizt á eigulega
gripi. Ég gekk fram og aftur með hillunum, en fann ekkert
nýtilegt. En rétt þegar ég var að fara út úr dyrunurp, kom
ég auga á kött, sem var að lepja mjólk úr skál. fig sá strax,
að skálin var fágætur og dýrmætur gripur. En það leit ekki út '
fýrir, að Sam vissi það, kannski ég gæti fengið hana fyrir lítið?
„Þetta er allra snotrasti köttur, sem þú átt þarna, Sam,"
sagði ég. „Viltu ekki selja mér hann?“
„Jú, þú skalt fá hann fyrir hundrað krónur."
Ég borgaði honum hundrað krónur og tók köttinn undir
höndina, en bætti við um leið: „Það er bezt ég taki þessa skál
með. Kötturinn er sennilega vanur að éta úr henni."
,,Nei,“ sagði Sam, „skálina get ég ekki misst.“
„Jæja, ég skal kaupa hana af þér,“ sagði ég.
„Nei, ég vil heldur ekki selja hana,“ sagði Sam.
„Hvaða vitleysa, Sam. Af hverju viltu ekki selja mér þessa
gömlu skál?“
„Af því að frá þessari gömlu skál er ég búinn að selja 139
ketti," sagði Sam.
—Jules M. Smith.
20