Úrval - 01.12.1958, Síða 99

VÖGGUVlSA
var hún líka hrifin af mér. Svo
sagði hún: „Ég hringdi eigin-
lega vegna þess að ég ætla að
hafa partí á afmælinu mínu,
og mér datt í hug að þig lang-
aði til að koma, Við getum
tekið teppið af gólfinu og dans-
að eftir grammófónmúsik. Það
verður fjörugt.“
Snöggvast datt mér í hug að
fara, það væri tilbreyting í því,
en svo áttaði ég mig. ,,Mér
þykir þetta leitt,“ sagði ég. ,,Bg
er hræddur um að ég geti ekki
komið.“
„Ó, Bill, þú ert alltaf svo
stríðinn. Hvernig veiztu, að þú
munir ekki geta komið, þegar
þú veizt ekki hvenær þetta
verður ?“
„Ég er alltaf á stefnumóti
við rúmið,“ sagði ég. „Alla nótt-
ina og allan daginn.“
Hún þagði um stund. Svo fór
hún að gráta. „Þér þykir ekk-
ert vænt um mig. Ef þér þætti
vænt um mig, mundir þú ekki
tala svona.“
„Jú, ég elska þig,“ sagði ég.
„Jæja, ef þú elskar mig,
hvernig getur þú þá gert grín
að mér á þennan hátt?“
„Ég býst við að ég sé fædd-
ur grínisti," sagði ég. „Ég hefði
átt að leika í kvikmyndum. Til
hamingju með afmælið." Ég
lagði tólið á.
Hún hringdi tvisvar sinnum
eftir þetta, en ég nennti ekki að
fara fram úr. Móðir mín gerði
eina tilraun til að tala um hana
við mig. Ég anzaði henni ekki.
ÚRVAL
Það leið næstum vika, án þess
að neitt bæri til tíðinda. Ég
. bjóst við að þau væru að brugga
einhver ný ráð. Ég lá bara kyrr
og var áhyggjulaus. Ég vissi
vel, að þau gætu ekki komið
mér úr rúminu fyrr en ég væri
orðinn góður og vildi sjálfur
fara á fætur.
Svo byrjuðu þau á nýrri
hernaðaraðferð, ég býst við að
það sé kallaður skæruhernað-
ur. Ég varð alltaf að fara fram
í baðherbergið öðru hvoru. Ekki
eins oft og maður skyldi ætla.
Maður getur þjálfað líkama
sinn, ef maður einbeitir sér;
jæja, í hvert skipti sem ég fór
fram á baðherbergið, kom móð-
ir mín þjótandi, þreif allar á-
breiðurnar og lökin af rúminu
og breiddi allt á brunastigann
til að viðra það. Svo var hún
með allskonar viðbárur og þótt-
ist ekki geta komið aftur inn
með sængurfötin. En þetta gerði
ekkert til, því að ég lagðist bara
fyrir á rúmið og beið. Hún hætti
við þetta uppátæki eftir þrjá
daga.
Svo sagðist hún kalla á lög-
regluna, ef ég færi ekki á fæt-
ur. „Hvaða glæp hef ég fram-
ið?“ sagði ég. „Þeir geta ekki
hegnt manni fyrir að vera í
rúminu. Ef fleira fólk lægi í
rúminu, væri heimurinn betri
en hann er.“ Hún minntist ekki
á þetta oftar.
Ég fékk að vera í friði í
næstum tvær vikur, áður en þau
hófu aðalsóknina. Þau reyndu
89