Úrval - 01.06.1959, Blaðsíða 105

VILTU SVERJA?
lega langur tími til að festa þau
í minni manns og greypa óaf-
máanlegu letri í sál hans.
Konan segir:
„Nei. Ekki þetta.“
Og karlmaðurinn hvíslar og
strýkur henni og biður hana
um það. En hún svarar misk-
unnarlaus:
„Nei. Ég vil það ekki.“
Kannski leyfir hún honum
að flytja höndina ofar, en svo
segir hún:
„Nei, þá heldurðu bara að ég
sé slæm stúlku.“
Og hann lítur í augu hennar,
eins innilega og hann getur og
segir eins sannfærandi nei og
honum frekast er unnt. En hún
segir aftur:
„Þú ferð þá að halda ljótt
um mig.“
Og í vandræðum sínum styn-
ur karlmaðurinn upp nei, —
nei, hann heldur ekkert ljótt
um hana, hann trúir engu nema
góðu um hana, hún er göfugasta
stúlku á jarðríki. En hún situr
við sinn keip. Og andspænis
svo óbifanlegri trú stúlkunnar
á syndsamlegt innræti sitt,
verður neitun hans að engu,
hún gufar bókstaflega upp, og
þegar fyrstu, daufu geislar
morgunsólarinnar þoka sér inn
i herbergið og varpa birtu á
unga stúlku, sem enn hefur
ekki glatað meydómi sínum, er
karlmanninum nóg boðið, og
hann fylgir henni í sporvagn-
inn, stirður í hreyfingum og
sáraóánægður á svipinn.
ÚRVAL
En kannski er það líka stúlka,
sem hægt er að gera sér vonir
um, sem leyfir karlmanninum
að færa höndina svo langt upp,
að hann getur strokið titrandi
fingrum um heitt og mjúkt
hörundið ofan við sokkfitina.
En í sömu andrá og sælukennd-
in er að gagntaka hann, leggur
hún hönd sína þétt á hönd hans,
hniprar sig saman og horfir
framan í hann og spyr:
„Ertu skotinn í mér?“
I flýtinum og æsingnum
svarar hann því játandi og fær-
ir höndina ofar og leitar, en hún
spyr aftur:
„Ertu í alvöru skotinn í mér?“
Þetta gerir málið öllu flókn-
ara, en hann sleppir því að
hugsa of djúpt, hann vill ekki
láta hrekja sig burtu, og hann
stynur snöggt og vesaldarlega
já ofan í hár hennar. En hún
lætur sig ekki. Hún starir beint
framan í hann hikandi og með
skjálfandi varir og spyr:
„Elskaröu mig þá?“
Hann engist í kvöl við spurn-
ingu hennar. Hún er svo ótíma-
bær og óviðeigandi. Og það
hvernig hún er borin fram, sýn-
ir svo mikinn dónaskap, viðbjóð
og skinheilagt skírlífi, að hann
fyllist óðara hatri til stúlkunn-
ar í sófanum. Þess vegna tek-
ur hann jafnvel þann kostinn að
ljúga og stynur upp:
„Ja—á.“
Ennþá er hún ekki að fullu
sigruð, hún heldur honum föst-
um tökum og spyr með ótta-
9T