Úrval - 01.07.1970, Blaðsíða 10
8
ÚRVAL
Svona er lífið
Ungur maður var staddur á dans-
leik, sem haldinn var mállausum og
heyrnarlausum til skemmtunar.
Hann spurði forstöðukonuna, hvort
hann mætti dansa við.eina af hin-
um mállausu stúlkum frá hælinu
og hún sagði það guðvelkomið.
Ungi maðurinn brá sér þvi út á
gólfið og valdi eina af stúlkunum
og gerði henni skiljanlegt með
fingrunum, að hann vildi dansa.
Þegar þau höfðu dansað þrjá eða
fjóra dansa, vindur ungur maður
sér að stúlkunni og segir:
— Vissirðu ekki Gerður, að þetta
var minn dans?
— Jú, svarar stúlkan, en hann
verður að bíða, þangað til ég hef
losnað við þennan hræðilega mál-
lausa og heyrnarlausa mann.
■—o—
Eftir að Stefán skáld frá Hvítár-
dal var orðinn bóndi vestur í Döl-
um, kom hann eitt sinn sem oftar
til Reykjavíkur og hitti gamlan
kunningja sinn í Bankastræti. Þeir
heilsuðust og tóku að rabba saman
um daginn og veginn, spurðu hvorn
annan um líðan og störf og að því
loknu fóru þeir að ræða um gamla
félaga sína og hvað um þá hefði
orðið. Röðin kom að góðvini þeirra
beggia og Stefán sagði:
— Og er hann nú loksins giftur?
— Jú. það held ég. Þar kom að
því.
— Og er það satt að. hún færi
honum tvö börn í búið, spurði Stefán
enn fremur.
— Já, þeir segja það.
Nú setti Stefán hljóðan stundar-
korn, en síðan sagði hann í þeim
hógværa lífsreynslutón, sem hann
notaði oft og tíðum:
— Já, það er sama sagan og með
pípureykingarnar hans. Hann vill
ekki nema tilreyktar pípur
—o—
Eitt sinn fyrir mörgum árum varð
hlé á sjósókn í Vestmannaeyjum
vegna þess að beitulaust var orðið.
Framtakssamir menn í Eyjum
tóku sig þá til, æfðu upp leikritið
„Skugga-Svein“ eftir séra Matthías
Jochumsson og sýndu það nokkrum
sinnum meðan vertíðarfólkið var
aðgerðarlaust.
Eitt sinn í miðri sýningu, þegar
Skugga-Sveinn var að kveða í helli
sínum, — vindur Ketill skrækur sér
inn á sviðið og segir:
— Komdu! Komdu fljótt! Beitu-
skipið er komið!
Leiksýningunni var hætt á auga-
bragði og allir jafnt leikendur sem
áhorfendur, flýttu sér til þess að
taka á móti hinu langþráða beitu-
skipi.
—o—
KONA NOKKUR KOM INN í
dýragarð og horfði á það, er ljóninu
var gefið kjöt. Hún hafði orð á því
við dyravörðinn, að sér fyndist kjöt-
skammtur ljónsins furðulega lítill.
Dyravörðurinn glotti og svaraði:
— Já, þessi kjötbiti mundi vænt-
anlega ekki hossa hátt í yður, frú
mín góð. En ljónið hefur ekkert að
gera með meira . ..