Úrval - 01.07.1970, Blaðsíða 129

HEIMUR HUGMYNDAFLUGSINS
ur á heilbrigðri skynsemi", sagði
kjarnafræðingur einu sinni við mig.
„Öðru hverju ættum við að leyfa
því, sem við finnum, að gera gys
að því, sem við, vitumAnatole
France gekk jafnvel enn lengra:
„Að vita er ekkert, — að ímynda
sér — er allt“.
Snjall lögfræðingur sýndi mér
„hræðileg abstraktmálverk“, sem
hann málaði til þess að hvíla sig.
„Þetta er það, sem ég sá í leyni-
heimi mínum“, sagði hann. „Ég
þyrði ekki að sýna skjólstæðingum
mínum þau, — þeir mundu halda,
að ég væri vitskertur".
Aðrir kjósa aðrar leiðir til þess
að hvíla sig frá hinni heilbrigðu
skynsemi. Verzlunarmaður, sem ég
þekki, hörfar langt inn í Maine-
skógana, þar sem hann dvelst al-
einn vikutíma á hverju sumri. Hann
stundar engan veiðiskap, hvorki í
vötnum né skýtur skógardýr. Hann
býr sig aðeins út með bakpoka og
tjald. „Hvað í ósköpunum gerirðu
þarna“? spyrja félagar hans.
Hann játaði þetta fyrir mér. „Ég
snæði og drekk með dvergunum
sjö. Ég ráfa um skóginn með Hans
og Grétu við hönd mér. Og ég sný
aftur tíu árum yngri, að mér sjálf-
um finnst, og fær um hvað, sem
er“.
Móðir mín var hin eina, sem sýndi
áhuga á frásögn minni af ævintýri
mínu með sir Arthur þetta sumar-
kvöld. „En hvað þú ert heppinn“!
hrópaði hún upp yfir sig. — „Hef
ég ekki alltaf sagt þér, að ekkert er
ómögulegt"? Þessi trú var fyrir
hana ágæt rökfræði, sem aldrei
brást.
127
Til dæmis má nefna það, að garð-
urinn okkar var samansafn villi-
blóma. Mamma gróf þau upp í skóg-
inum og setti þau niður í garðinum
þrátt fyrir spádóma jurtafræðinga,
sem sögðu, að þau mundu deyja.
„Komdu heim með ungt pálma-
tré“, skrifaði hún einu sinni til föð-
ur míns, sem staddur var í Afríku.
Hann flutti það hlýðinn heim. „Það
deyr — samkvæmt lögmáli skyn-
seminnar", var spádómur hans.
Mamma gróðursetti pálmatréð samt
sem áður, og nú er þetta eina pálma-
tréð, sem dafnar í enskum garði.
Þetta sama sumar stóðst trú henn-
ar á hið ómögulega harða prófraun.
Bróðir minn varð fyrir því óhappi,
að tönn var slegin úr munni hans
í knattleik. Hann kom blóðugur og
aumkunarlegur heim. Mamma gaf
sér ekki tíma til að hlusta á kvein-
stafi hans. „Hvar er tönnin sagði
hún rólega. Bróðir minn yppti öxl-
um, en mamma sendi okkur öll út
af örkinni út á leikvöll til þess að
leita að tönninni. Við leituðum,
þangað til við fundum hana — og
það, sem meira var, stráheila.
Svo þustum við með tönnina til
tannlæknisins. „Setjið hana aftur á
sinn stað”, skipaði mamma.
Maðurinn var sem þrumu lost-
inn og reyndi að mótmæla, en hann
hlýtur að hafa séð glampann í aug-
um mömmu, sem var ofar heil-
brigðri skynsemi. Hann stakk tönn-
inni aftur upp í munn bróður míns,
spengdi hana við næstu tönn og
saumaði góminn. í trássi við alla
rökfræði tannlæknavísindanna sat
tönnin sem fastast á sínum stað
næstu 28 árin. „Sjáðu bara til, trú-