Úrval - 01.07.1970, Blaðsíða 116

114
ÚRVAL
nein merki. DauSdaginn virðist
vera alveg eðlilegur. Þú yrðir vand-
lega undir þetta búinn og hefðir
beztu tækjum á að skipa. En þá er
eftir að svara þeirri spurningu,
hvort þú værir fær um að gera
skyldu þína.“
„Ég hef alltaf gert skyldu mína,“
svaraði Tuomi hátíðlega. „Ég held,
að ég muni alltaf verða fær um
það.“
„Þetta er einmitt svarið, sem ég
vildi heyra,“ sagði Polyakov. „Við
verðum að vera reiðubúnir að út-
rýma hverjum sem er, ef nauðsyn
krefur. Enginn er friðhelgur."
Tuomi velti fyrir sér tilgangi
þessa samtals, eftir að hann hafði
jafnað sig. Þetta hafði verið honum
sem áfall. Hann ályktaði, að hann
ætti einnig að skilja þetta sem að-
vörun. Ofurstinn hafði sjálfsagt
einnig átt við, að hann mætti búast
við, að honum yrði útrýmt, ef þörf
krefði.
„ERTU NJÓSNARI?“
Tuomi fór nú í æfingaleiðangur
sinn sem bandarískur skemmti-
ferðamaður. Hann lagði af stað frá
Vnukovoflugvelli fyrir utan Moskvu
með flugvél, sem fara átti til Kaup-
mannahafnar. Slíkar ferðir til
Vestur-Evrópulanda eru einn úr-
slitaþáttur í þjálfun flestra sov-
ézkra njósnara. í ferð þessari átti
hann að tileinka sér enn frekar þær
venjur og siði, sem hann yrði að
lifa og hrærast í, þegar hann væri
kominn af stað í sína endanlegu
sendiför til Ameríku, þar á meðal
allt, er laut að ferðalögum pöntun-
um farmiða og gistiherbergja og
fleira af slíku tagi, skyndisamræð-
um við ókunnugt fólk og ýmislegt,
er snerti erlendan gjaldeyri og pen-
ingaskipti og reglur um slíkt. Æf-
ingaferð þessi átti líka að verða til
þess að draga úr áhrifum „þjóð-
menningaráfalls“ þess, sem agaður
komúniskur njósnari verður fyrir,
er hann kemst í tæri við íburð og
freistingar hins vestræna þjóðfé-
lags, hið „ljúfa líf“ Vesturlanda.
í Kaupmannahöfn steig Tuomi
upp í aðra flugvél, sem fara skyldi
til Parísar. Þegar hann kom til
hinnar miklu heimsborgar við
Signu, hóf hann laumuspil það,
sem sovézkir njósnarar leika oft,
eftir að þeir hafa laumazt inn í er-
lent ríki undir fölsku yfirskini.
Hann tók hótelherbergi • á leigu
undir því nafni, sem hann hafði
notað, er hann fór í gegnum út-
lendingaeftirlitið á flugvellinum.
Þar dvaldi hann um nóttina, reif
vegabréf sitt í tætlur og skolaði því
niður í salernisskálinni. Svo fór
hann í annað gistihús og tók sér
þar herbergi á leigu undir nafni,
sem stóð á öðru vegabréfi, sem hann
hafði í fórum sínum. Ef einhver
grunur læddist að frönskum yfir-
völdum, yrðu þau þannig að leita
að manni, sem var algerlega horf-
inn.
Næstu 48 klukkustundirnar labb-
aði Tuomi um stræti Parísar, ók í
strætisvögnum og leigubílum og
skipti oft um þá til þess að full-
vissa sig um, að honum væri ekki
veitt eftirför. Þegar hann hafði
gengið úr skugga um, að svo var
ekki, setti hann póstkort í póstinn,
og á því gaf hann til kynna, að hann