Úrval - 01.07.1970, Blaðsíða 53
BÆKLAÐI HEIMSMEISTARINM
5Í
kroftuiri, og hinir hundarnir fóru
að dæmi hans. Þeir unnu á ækið,
sem var næst á undan þeim. En það
var ekki æki Wrights.
George fór fram úr 11 ækjum
hverju af öðru. En ekkert þeirra
var það æki, sem hann var að leita
að. Hann sveiflaði bæklaða fætm-
um kröftuglega og spyrnti í. Ég
verð að halda áfram að spyrna og
spyrna, sagði hann við sjálfan sig.
Hann kom loks auga á æki
Wrights á hálsi einum um hálfri
mílu fram undan. Smám saman
stækkaði Wright, er George dró á
hann. Og skyndilega voru þeir
kommr aftur til bæjarins. Wright
beygði inn í 4. stræti og spyrnti í
af öllum kröftum. George komst
upp á hálsinn og kom auga á heims-
meistarann, tæpum 50 metrum á
undan. Hann sá, að hann spyrnti
af öllum lífs og sálar kröftum til
þess að komast sem fyrst að loka-
línunni, sem var mílufjórðungi
fram undan.
Skyndilega bárust hávær, æðisleg
húrrahróp að eyrum Georges. Hann
varð undrandi. Wright hafði stokk-
ið af sleðanum og hljóp við hlið
hans. George spyrnti í glerhála göt-
una. Hann spyrnti aftur og aftur af
öllum kröftum. Tennessee hvatti
hina hundana áfram við hverja
spyrnu. Þeir unnu smám saman á
Wright, og loks voru þeir komnir á
hlið við æki hans.
Þegar 20 fet voru eftir að mark-
inu, stökk George skyndilega af
meiðunum og byrjaði að hlaupa.
Hann ýtti sleðanum þannig á und-
an sér. Hann datt yfir lokalínima
5 sekúndum á undan Wright, en 2
mínútum og 5 sekúndum á undan
honum, hvað tímalengd hlaupsms
snerti. Hann hafði sett nýtt Rondy-
met og lokið hlaupmu á 57 mínút-
um og 6 sekúndum. Mannfjöldinn
varð alveg óður af hrifnmgu, er
úrslitin voru tilkynnt.
MESTUR ÞEIRRA ALLRA
George forðaði sér frá mannfjöld-
anum. Allir vildu óska honum til
hammgju og slá á öxl honum. Hann
fór beint til herbergis síns og féll
örmagna í rúmið. Þegar hann vakn-
aði á laugardagsmorgni, gat hann
ekki hreyft fótinn. Það var enginn
verkur í honum, en fóturinn var
allur tilfinnmgalaus. Hann greip í
stól og reisti sig þannig á fætur.
Hann lamdi og nuddaði lærið af
kappi, þangað til hann fann að lok-
um daufan, en velkominn verk
breiðast út frá tánum upp eftir fæt-
inum. George áleit, að það væri ör-
uggara fyrir sig að reyna á fótinn.
Því gerði hann ýmsar æfingar, gekk
um og reyndi að hreyfa fótinn sem
mest í samtals 4 tíma, þangað til
komið var að öðru hlaupinu.
Þar eð hann hafði náð beztum
tíma, átti hann að leggja af stað
fyrstur. Og klukkan eitt teymdi
hann því æki sitt í fyrstu rásstöðu.
í ækinu voru nú aðeins níu hundar.
Brautin hafði farið illa daginn áð-
ur. Hún hafði orðið mjög ójöfn. Og
þessar ójöfnur höfðu nú frosið. —
Hann ýtti sleðanum fram á við af
öllum kröftum, þegar rásmerkið
var gefið. Svo stökk hann upp á
meiðana og lét Tennessee ráða
hraðanum. Hann var enn örmagna.
Næstu tvær stundirnar hlupu hund-